evin içinde bir adet melekle yaşayan yazarlardır. sinirlenmeye lüksleri yoktur artık onların. gece koynuma alırım, burnundan çıkan nefesle huzur bulurum.
kendisini kedi olarak görmese de evet bir kedim var. baya karakterli falan, asabi, suratsız pezevengin teki. her sabah uyandığımda "hanimiş benim oğlumun taşşakları" diye kovalıyorum sinirden deli oluyor elleyince. * baya o kedi ben köpek öyle yuvarlanıp gidiyoruz.
