evin içinde bir adet melekle yaşayan yazarlardır. sinirlenmeye lüksleri yoktur artık onların. gece koynuma alırım, burnundan çıkan nefesle huzur bulurum.
Sokak kedisi, bir adet "davut"a sahib olan yazardır... Sokak kedisi deyip geçmeyin, çok geliştirdi kendisini... kendisi evin sahibiymiş gibi davranıyor... Hatta ona sorsan evde insan beslediğini söyler... o derece...
Aile evindeki kedi de çoktan dvd'li, televizyonlu, kütüphaneli bir odaya sahip oldu... Ben gittikten sonra annem odamı, kedimiz nazlıcan'a vermiş...
kendisini kedi olarak görmese de evet bir kedim var. baya karakterli falan, asabi, suratsız pezevengin teki. her sabah uyandığımda "hanimiş benim oğlumun taşşakları" diye kovalıyorum sinirden deli oluyor elleyince. * baya o kedi ben köpek öyle yuvarlanıp gidiyoruz.
hem kedi sahibi hem de hayvansever yazar olduklarına emin olduğum iyi yürekli yazarlardır. hele bir de sokak kedilerine kapılarını açmışlarsa tadından yenmez.
benim de şöyle minik bir yavrum var. ismi kontes. erkek kedi sahiplerine belirteyim kendisi hakeza bir hanımefendidir. eline erkek eli değmemiş, uzun süre de değmeyecektir diye düşünüyoruz. aman ha!
sözlüğün en canayakın yazarlarıdır nazarımda. gerçi onlar mı kedi sahibi yoksa kedileri mi onlara sahip anlayamıyorum bir türlü.
bizim kız mesela; rahatına o kadar düşkün ki, ara sıra ''pardon kuki yaa, ben yatacaktım ama; istersen biraz kenara kay? yani rahatsız etmek istemem gerçekten.'' falan demenin eşiğine getiriyor rahatlığı beni.
