işte bizim evde kahveyi yapıp yağmur sesi eşliğinde müzik dinleyerek kitap okuyan benim kedi olduğu için, bana dışarı gidip sadece içmek kalıyor. evdeki huzuru bozmayayım diyorum, ondan.
yapmayınca insanın canı çeken ancak yapınca da bir boka benzemeyen durum.
yaşlı hissettiriyor insana kendini, milet dışarda sevişiyor ben de burda kitap okuyorum diye üzülüyorum. sonra yağmur vuruyor cama, kedi geliyor bacaklarımın arasından geçiyor. ağzına sıçıyım diyorum benim kedim yoktu ki, sen nerden geldin. neyse boşveriyorum sonra, yağmur bir daha vuruyor cama ben efkarlanıyorum yağmur vuruyor. bakıyorum kahveme soğumuş zaten o sırada. yine kitap ile başbaşa kalıyorum, orda ki güzel hayatlar alıyor beni, kendi hayatım sik gibi iken.
aga dinlen dinlen kaç. boğucu, sanat filmi tadında bir hayattan ve 4 buçuk saat süren, feminizmi anlayamamış bir tiple hayat muhakemesi yapmaktan zevk alan bir tip değilsen lütfen kaç
kitap? eyvallah. sonra sigara? muazzam. kediye da saygı duyuyorum. kahveydi şuydu buydu hepsi tamam da hepsi bir araya gelince korku filmi gibi bir manzara geliyor gözümün önüme.
(bkz: göte buzlu badem sokmak)
kitapları, kedileri, yağmuru, kahveyi, sigarayı, müziği severim. ama hepsi birden olunca beyin sikecek eylemdir. bir yandan yağmurun sesi bir yandan müzik sesi kitabı anlamanıza engel olabilir. hele ki albert camus okuyorsanız. o kitabı anlamak, yorumlamak önemli olan, görüntü adına 6 şeyi birleştirip tumblr ergenleri gibi orda burda yazmak değil. yani güzel arkadaşım, özentilik olan kitap okumak değil, şu yaptığın.
