bugün bir arkadaşım, topkapı'da yalnız ve biçare bulduğu ve evine götürüp kurtardığı kediyi iş yerine orada yaşasın diye götürmüş.
orada da yan mağazada pek tanımadığı ama kediyi seveceğim diye sahiplenmek isteyen birine emanet etmiş.
sabah işe gitmiş, buna rastlamış ve bu piç demiş ki ben kediyi bilmem ne yaptı diye hırpaladım.
ulan demiş sen ne yaptın sana kediyi emanet ettik seveceğim diye aldın!
nerede kedi diye sorunca veterinere götürdüler demiş.
siker misin sabaha mı bırakırsın?
arkadaş haklı adamı dövse işten atılır güvenlik elamanı çünkü şikayet ederler. biraz da arkadaşın yapısı buna müsait değil. yani kavgacı değil. ve kınanamaz.
ama samimi söylüyorum bunu bana bana dese çılgına döner kavgaysa kavga ölümse ölüm o kedinin hakkını sike sike alırdım o orospu çocuğundan.
dedim de zaten arkadaşa beni götürsene oraya diye, yok dedi kardeşim ben hukuka gideceğim dedi öyle kaldı mesele.
çabuk git resimlerini çek kedinin hayvan severler dernekleri filan var başvuralım dedim ama bakalım o biraz meseleyi uzatma taraftarı değil, dedim ya yapı olarak ve iş yerindeki sıkıntılar olarak pek üstelemek istemiyor meseleyi, ulan dedim al onu iş çıkışı bir yere çek döv amk itini madem iş sıkıntı çıkarırsa, sustu.
bu işler de biraz bizler de suçluyuz sanki, aman siktir etci oldukça bu millet daha da azıcak delirecek bilmiyoruz bunu, kediyi ben de çok sevmiştim. o da beni. evlat acısı gibi koyuyor adama elden bir şey gelmeyince ve acısını hissedince. umarım kedinin ahı yer de kalmaz.
aşağılık kompleksi olabilir, ruh hastalığı olabilir, ego problemi olabilir, cinsel iktidarsızlık olabilir, eğitim sanılan cehalet olabilir, saf kötülük olabilir ama insanlık değil, o kesin.
