bir victor hugo şiiri. ee yazmış üstad romantizmin kurucusu olmak böyle bir şey.
ne kadar değişmişsin ben görmiyeli,
ellerin güzelliğini kaybetmiş nasırdan,
hüzün rengi almış saçlarının her teli
gözlerine gölgeler düşmüş kahırdan,
gözlerin ki, gördüğüm gözlerin en güzeli
ne kadar değişmişsin ben görmiyeli
böyle mahsun kederli değildin eskiden
fıkır fıkır gülerdi gözlerinin içi
dudakların nemliydi sevgiden, arzudan
yapraklarına çiğ düşmüş karanfiller gibi
baygın kokusuna anılarla beraber giden
böyle mahsun kederli değildin eskiden
sevdiklerin vefasız mıydı bu kadar
ağlamaktan mı karadı gözlerin
bir zamanlar göz yaşını sevmezdin
şimdi neden yaşardı gözlerin
hasta mısın, yorgun musun nen var
sevdiklerin vefasız mıydı bu kadar
arzular vardır bilirsin anlatılamaz
eskisi gibi kalsaydın ne olurdu
taptaze, ıpılık kar gibi beyaz
keder sana yakışmıyor gül biraz
arzular vardır bilirsin anlatılamaz.
senden istediklerim büyük şeyler değildi oysa ki gölgelenmek için uzandığın ağaç ile konuştuklarını konuş benimle yolda gösterdiğin kuşa gösterdiğin şefkati göster bana zaten fazlasında gözüm yok.sana keder yakışmıyordu yüzü suretine vuruyordu. ne büyük heybetti bu...
