bizim oyun evlerimiz, arabadan robot olan voltranlarımız, çeşit çeşit arabalarımız, bebeklerimiz yoktu. Sadece az biraz oyuncağımız vardı. Onları kırma şansımız da yoktu. Çünkü ikinci şans verilmezdi. Kırıldı ve yerine yenisi alınır diye asla düşünemezdik. Kağıttan gemi yapardık. Onu yüzdürürdük. Konuşurduk onlarla. Ama şunu çok iyi biliyorum ki şimdiki çocuklardan daha şanslıydık. Robot değildik çünkü. Daha küçücük yaşta o dersane senin bu kurs benim koşuşturmazdık. Daha küçücük yaşta hayata adapte edilmeye çalışmazdık. Çocukluğumuzu yaşardık. Bu psikolojiyle büyüdük. Şimdiki çocuk psikolojisiyle, o zamanın çocuk psikolojisini karşılaştırdığımızda sonuç düşündürücü...
