ilk dinleyişte dahi sağlam bir albüm imajı yaratmıştır yaratmasına da; bir "afilli yalnızlık" kadar insanı uykusundan uyandıran, "ve gülümse şimdi" gibi en sevdiği oyunun ortasında teneffüs ziline yakalanılan o ilk gençlik yıllarının telaşını hatırlatan, "belki bir gün özlersin" gibi sahici bir yaşanmışlık hissi uyandıran şarkılara muhtaç bünyelere ne şekilde yetebileceği merak konusudur. pek tabi emre aydın albümlerinin dinledikçe, söz ile müziğin o eşsiz uyumunun kulaklardaki pası yavaş yavaş temizlemesiyle zaman içinde güzelleştiği bir gerçektir. bu albümde de sözler yine müzikten ön plandadır kanımca. Son defa şarkısındaki şu sözler örneğin:
"Ne yapsam ne söylesem
O geç kalmışlık hissi
Son defa görsem seni
Kaybolsam yüzünde
Son defa yenilsem sana
Hiç anlamasan da
Son defa benim olsan
Uyansam yanında."
Herkesin kendinden bir şeyler bulabileceği güzel bir albüm olmuştur bu da. kendisi ayrılık acısını yanısıtırken bizlerin de yüreğini dağlamıştır efenim. halet-i ruhiyeniz düzgün ve yerli yerindeyken bu albümü dinlemeniz bir dost tavsiyesidir * .
emre aydının son albümü.
özellikle ''kimse olmadı senin gibi'' süper ötesi.
albümdeki parçalar;
Bu Yağmurlar
Alıştım Susmaya
Hoşçakal
Tam Dört Yıl Olmuş
Duymak istiyorum
Ayrı Ayrı
Kimse Olmadı Senin Gibi
Geniş Zamanlar Yok
Son Defa
Kağıt Evler
Kağıt evler içinde
Yanmış her şey düşler bile
Peki sen en yanlış kadın
Nasıl en çok sen acıttın?
Ah olmuyor
Ne yapsam olamıyor
Hep buzlu yolların
Dönülmüyor, dönülmüyor...diyor ya adam böyle içte içe yakıyor dinleyeni..sigara içirtiyor, derin derin içe çektiriyor..budur.
ne yazık ki, afili yalnızlık'ı mumla aratan bir albüm olmuştur. ilk albümün neredeyse tamamı hit şarkılardan oluşurken, kağıt evler'deki hit sayısı afili yalnızlık'ın yarısı bile etmiyor. belki de tanıdığımız emre aydın'dan daha farklı, büyümüş, acılarını daha olgun bir açıdan yansıtan bir emre aydın var bu albümde. ilk albümdeki gibi adamı şakağından vurar sözler yerine, daha çok taşlaşmış ve artık kanamayan bir kalpten dökülen sözler var şarkılarda. beni unutma'yı da albümde görmek isterdim ama sağlık olsun.
afilli yanlızlıkla kıyaslamak gerekirse sözlerin daha sahici, soyutluktan daha uzak olduğu gözüme çarptı. emre eskisi gibi dolanbaçlı sözler yerine kesin sözler yazması albümü daha vurucu yapmış kanımca. afilli yanlızlıktaki gibi bize gülümseten yanlızlık izleri bırakmaz bu albüm fakat ciddi tesirli unutamama hissi sokar bünye içine. öyleki dinlerken bebeklik aşkınızı bile anımsayabilirsiniz. afilli yanlızlık gibi kült olacak ve yıllar sonra bile dinlenecek bir albüm olmasada piyasa dolaşan benzer albümlerden çok daha kaliteli olduğu kesindir. hernekadar birçok kiçi için bir ikon olsada teomanın tahtı sallanıyor kanımca. ayrıca duymak istiyorumda hareket vaktinden sonra emre aydının ne kadar zevkli bir müzik dinleyicisi olduğunu kanıtlar gibi.
hepsi ayrı ayrı güzel şarkılardan oluşan gerçekten kaliteli bir albüm. emre baydın dediğimiz zamanlar çoktan geride kalmış diye düşünüyorum.
hele bir hoşçakal vardır ki...
