Bu sıralar sıkça düşündüğüm bir eylem. Aslında çok fazla derdim olduğu söylenemez, en azından elim ayağım tutuyor ancak durum öyle değil. her insanın kendi kafasında belirli bir sorun - stres dengesi vardır. bu iki şey aslında birbirleriyle doğru orantılıdır. burada önemli olan sorunu kafanda ne kadar büyüttüğündür. sorun kafanda büyüdükçe stres oranın da ona bağlı olarak artar. bir süre sonra stresin vücudunda fiziki olarak belirmeye ve saç beyazlaması egzama sedef vs. vs. gibi sorunlarla ortaya çıkmakta. sorunun kaynağına indiğimiz zaman ise ufak ufak problemlerin birleşerek büyük bir problem ortaya çıkartmasıdır. bir süre sonra ufak şeyler öyle bir birleşir ki içinden çıkılamaz bir hal alır, sorunların hiçbirinin kaynağının ne olduğunu anlayamazsın. sorunun kaynağını bulamadığın zaman da kaynağa müdahale edemediğin için iyice strese girer ve daha çok bunalırsın, bunaldıkca sıkılır sıkıldıkça çıldırma noktasına gelirsin. en sonunda yapabileceğin tek şeyin kaçıp gitmek olduğunu anlarsın... bu noktada devreye giren şey seni bağlayan şeylerin ne olduğudur. onlardan vazgeçebilecek durumdaysan sırtına çantayı takar basar gidersin, ama vazgeçemeyeceğin şeyler varsa benim gibi bunalım denizinde sıkıntı ve strese kulaç atar durursun. ve bu denizde hiçbir zaman kara parçasını bulamayacağını bile bile...
Bazen sadece kaçıp gitmek istersin o çok sevdiğin filmde ki son sahneye o çok sevdiğin şarkıdaki hislerine tercüman olan yere.Cehennem içinde isen nereye kaçarsan kaç her şey seni senden önce bulur.
hayata karşı mat olmaktır kaçmak, esnaf önünde oynanan tavlada mars olmaktır. gücünü, kudretini bilmeyen insanoglu için en kolayıdır kaçmak. peki ya geride bıraktıkların? ya onların kaçacak bir yeri yoksa? tek dalı sensen. kaçmak çözüm degil ertelemektir. ölümden başka neye çözüm bulamamış ki insanoglu?
