Genelde sevgili kız arkadaşlarım sayesinde icra ettiğim sanattır. Mesela bi kız arkadaşım yıllarca paramı yemişti. Yeni aldığım neyim varsa, bütün kıyafetlerimi falan alır giderdi. Geri de getirmezdi... Onu da geçtim, ben herkese karşı onu savunurken, o bana hep yalan söylüyormuş meğer...
Sonra bi kızı çok sevmiştim. O da bigün gereksiz nedenlerle çekip gitmişti... Diğer bir kız da aynı şekilde...
Bi kız arkadaşım göz göre göre birşeylerimi çalıyordu mesela. Çok sinirlenmiştim ama bişey diyememiştim.
Bi tanesi gereksiz yere aramızda bi rekabet başlattı. Ben hiçbişey yapmadım ama o hırsı yüzünden hem kendini hem arkadaşlığımızı bitirdi. Beş yılımızı ziyan etti. Şimdi birde yetmiyormuş gibi en yakın arkadaşımı benden kopardı. ilk etapta saflığına verdim. Diğeri yalanlar söyleyip bir şekilde onu kandırmıştır dedim ama... Anladım ki kimse benim kadar saf değilmiş! Bi bakıyorum, zor gününde onunla birlikte günlerce ağladığım, hep yanında olduğum arkadaşım, benim mutsuzluğuma seviniyor... Arkadaşım dediğim insan meğer ne kadar iki yüzlü ve karaktersizmiş... Üzüldüm açıkçası.
Şimdi de çok yakın olmadığım bi kıza elimden gelenin fazlasını yapıyorum. Günlerdir hasta diye yanında kalıyorum. Her eksiğini elimden geldiğince tamamlamaya çalışıyorum. Sırf zor durumda ve bebeği var diye... Bakalım ondan ne görücem çok merak ediyorum.
