Bundan 4 sene once. 17 yasimdayim. Yazliktayiz. Site boyle bildigimiz. Kazlar var kendi bolgeleri var. top oynuyoruz arkadaslarla. Top kazlarin oldugu bahceye kacti. Kafama edeyim ki topu ben attim. Son mudahale benden oldugu icin o zorlu gorev bana verildi.
Girdim kazlarin yerine. Yavas yavas gidiyorum topu almaya. Ama nasilim. Ninja gibi adim adim yuruyorum. Tabi kazlar hu kim lönk dercesine yandan yandan bana bakiyor. Ben tam topu almaya egildim sen gel tarif edemedigim bir ses cikarak benim ustume kosmaya basla. Vucudum butun adrenalini o gun kullandi sanirim. Olcum yapilsa 100 metre kosusunda usain bolttan daha iyi bir sure yapardim. Nasil kactigimi hatirlamiyorum.
Abi onlar kaz değil, bir kanatlı türü bile degil bildiğin bekçi köpeği. Öyle pitbull falan beslemeye gerek yok al bunlardan iki tane koy kapıya çok daha caydırıcı olur. Hele bi de boyle kanatlarını açıp paytak paytak saldırıya gectilerse kaç kacabildigin kadar.
Çocukluğumda beni kovalayıp, yere düşürüp, çamura yatırıp, gocuğumu ısıran o devasa kaz sürüsü yüzünden gagalı tüm hayvanlardan tırsıyorum.
Yine çocukken ailemi öldürüp evimi işgal eden, balkondaki sandalyede bacak bacak üstüne atıp oturarak sigara içen rüyamdaki şerefsiz devasa horoz seni de unutmuş değilim. Aradan 20 küsür yıl geçmiş olsa da etkinden kurtulamadım hala.
Kuğulu park ne hoş bi yer mesela ama giremiyorum parka, girsem bile hep temkinliyim.
