yalanım ben! hatta beyaz da değil, bildiğin simsiyah bir yalan.. biraz da hırsızlık var damarlarımda! hatta ufak hırsızlıklar da değil, bildiğin yıldızları aşırıyorum gökyüzünden.. offf bu ne namussuzluk? şeytanın vücut bulduğu halim sanki.. ? eh benzemediğimi söyleyemem.. yani az da olsa andırıyorumdur değil mi? hem kime ne tüm bunlardan? ben yalanlarımı kendime söylüyorsam, yıldızları kendime çalıyorsam ve kimse bundan şikayetçi değilse, kime ne tüm bunlardan? kime ne çektiğim acıdan ve acı çekmemden? ne var yani sizin hiç mi ruhunuz acı çekmedi? biraz hasta ruhlu olabilirim ya da ruhum hastadır, üşütmüş biraz, burnu başı akıyordur.. belki de hastalığından sebep zevk alıyordur acı çekmekten kim bilir, ben bilmem.. bunun ismi mazoşizmdi sanırım literatürde.. neyse ne yoramam kendimi daha fazla anlamak için zaten çok yorgunum.. gördün mü bak zihnim çok karışık! nereden çıktı şimdi bunlar? bilmiyorum.. unuttum bak söylemeyi, katilim ben! hatta en acımasız olanından! filmlerde gördüklerin gibi değilim, daha acımasızını hayal et! bütün duyguları öldürüyorum keskin dilimle, hepsine bir hikaye yazıyorum sonra koleksiyonuma ekliyorum büyük bir özen göstererek.. bir de utanmadan kazayla oldu diye yalan söylüyorum, dedim ya yalanım ben diye.. tüm bunlar tarihe "kaza süsü verilmiş aşk cinayetleri" diye geçiyor.. okudukça acıtıyorum kendimi bile bile..*
