öncelikle belirtmek isterim ki 'kayıp insan' derken din ve benzeri bir şeyden bahsetmiyorum. bu insnalar aramızda geziyor, ve kısaca onlara kayıp insanlar diyebiliriz. çürümüş insanlığın tohumları, ceset kokan yalancı gülümsemeleriyle, çıkar için tokalaşan büyük elleriyle, hayatlarında yaşadıkları bazı deneyimlerin sonucunda (ya da genetik olarak) kalabalığın içerisinde insan kostümüne bürünmüş canavarlardır. sentetik yapay cenin özleriyle ciltlerini parlatanlarından tutun çaycısına, öğrencisinden tutun dedesine her kesimde var olabilen bir yaşam örneğidir. pek yaşadıkları söylenemez ya neyse... özellikle son zamanlarda tecrübe edip inanamadığım, fakat gerçek olan bir şey var, gerek boş ve donuk ölü gözleriyle gerek kalabalıktaki küçümser bakışlarıyla ele verirler kendilerini. bu insancıklar hayatlarının her saniyesinde korkakça ve alçakça yaşarlar. hayata o kadar bağlıdırlar ki kendi hayatlarına bir çizik açılmaması için tanımadıkları insanların kollarını keserler. işte bu mahluklar aramızda ve onları tanımlamanın bazı yöntemleri var... ölesiye ölümden korkan fakat ölmeye değer hiç bir şeye sahip olmadıklarını algılayamayan, hayat sanrılarından bir cennet kuran her saniye cehennemde nefes alan ve iletişim kurdukları her yabancıya cehennemlerinden bir parça yaşatırlar.
