''kayın'' sözcüğü ''evlilik yoluyla oluşmuş akraba'' demek. ''eçe'' sözcüğü ise ''ağabey'' demek bu ikisi birleşince ''kayınço'' olmuş. Yani kısaca ''ço'' sözcüğü aslında ''ağabey'' anlamına gelen ''eçe'' sözcüğünün evrim geçirmişi.
ural-altay kültüründe, kayın 'yaşam ağacı' olarak kabul edilir ve bu ağaç üzerinde açılan kertikler de göğün katlarını sembolize ederlerdi. 'kayınata' ve 'kayınana' sözcükleri bu kültürün bir ürünü olarak ortaya çıkmış ve zamanla 'ı' seslisi düşerek 'kaynata' ve 'kaynana' halinde; damada göre gelinin, geline göre ise damadın anne ve babasını betimlemek gayesi ile kullanılır olmuşlardır.
buradan hareketle, 'kayınço'; 'kayınata ve kayınananın er çocuğu' manasında kullanılır olmuştur.
ikinci bir görüş ise, kayın sözcüğünün arapça 'kayyum' sözcüğünden türetildiği yönündedir ve sözlük olarak 'yerine vekalet eden' anlamı vermektedir. bunun ise öz olmamakla birlikte, kendi bulunmadığı zamanlar yerine vekalet edecek kardeş manasında 'kayınbirader' sözcüğünü oluşturduğu düşünülmektedir.
milattan önce bulunan bir şeydir belki. atıyorum -ya abi senin kardeş bu gece bende kalsa olur mu? -çoooo! kısaca oldu amk oldu, demek olabilir neden olmasın. oradan kayınço olmuştur.
aslı kayınoç'dir. ilk soylenis tarihi turk toplumunda, gelinin yanina abilerinin ve erkek kardeslerinin oturmasi kulturune dayanir. Rivayet odur ki, gelinin yaninda kenidine oturacak yer bulamayan damat, gelinin yanindaki abi ve erkek kardeslerine kayın oç'ler demiş, bu soylem damatlar tarafindan tutulup, birazda degistirilerek kayincoya donusmustur, evet simdi bu bilgiyi paylasabilirsiniz.
kızçe'deki çe'ye benzeyen bir ektir. muhtemelen hitap edilen kişiye duyulan derin muhabbetten dolayı sempatik bir şekilde hitap etme ihtiyacıyla eklenmiştir sözcüğe. ama bu muhtemelen benim arkamdan uydurduğum, gerçekten uzak bir aforizmadır * .
