Kaynak verimliliği, teknolojik ve endüstriyel gelişmelerin beraberinde getirdiği çevresel zararların artması, yenilenemeyen doğal kaynakların hızla azalması ve kaynakların değerlerinin artması ile imalat sanayinin dünyada rekabetçi konumunun korunması açısından oldukça önemli bir konu haline gelmiştir. Kaynak verimliliği, Birleşmiş Milletler Çevre Programı (UNEP) tarafından doğal kaynakların sürdürülebilir olarak üretilmesi, işlenmesi ve tüketilmesinin yanı sıra, ürünlerin üretimleri ve tüketimleri esnasında oluşan olumsuz çevresel etkilerin tüm yaşam döngüleri boyunca azaltılması olarak tanımlanmaktadır. Aynı zamanda, geleneksel kirlilik kontrolü yöntemlerinin aksine atık oluşumunu kaynağında önleyerek veya azaltarak üretimden kaynaklanan çevresel etkileri en aza indirmeyi de amaçlamaktadır. Bu şekilde, daha yüksek karlılığın yanı sıra, yeni teknolojilerin gelişmesi teşvik edilerek ve istihdam artırılarak üretimde yenilik ve büyüme potansiyeli açığa çıkarılmaktadır. Üretimde yeni proseslerin geliştirilmesi ve uygulanması ile ekoverimli ürünlerin tasarımı, atıkların geri dönüşümü ve yeniden kullanımı da sağlanmaktadır.
Bunun bir de ekonomik boyuru vardır: Kaynakları verimli kullanmak.
Kaynaklar kısıtlıdır, dolayısıyla en etkin şekilde kullanılmalıdır.
O kıt kaynaklar Türkiye gibi gelişmekte olan bir ülke iseniz çok daha kıttır. Dolayısıyla başta kamu kurumları olmak üzere tüm ekonomik aktörlerin kaynakları verimli kullanması büyük önem taşır. Hele bir de kaynak kıtlığında birileri gidip “büyük, çok büyük, en büyük” projeleri borçlanarak yapmışsa, bir an gelir ve “o büyük, çok büyük, en büyük” projeler sadece büyüklüğüyle bilinmeye başlar.
Çünkü öyle bir an gelir ki o projelerdeki kontrolü kaybeder hale gelinir.
Kendi kendini ödeyecek sanılan o projeler, dev kara deliklere dönüşmeye başlar. Ve o kara delikler bütçeyi yer yutar.
işte Türkiye’de ekonomi yönetiminin son beş yılda bizi getirdiği yer tam da budur.
