hayat iyisiyle kotusuyle onumden hizlica akarken ben bir kosede cicek misali oturup izliyorum dahil olamadan. oyle bir durumdayim ki kaybedecek tek degerli bir seyim var, canim annem. o da Allaha sukur ki benimle.
onun disinda hayattan uzagim hep. kaybettiklerim degil de "kazanamadıklarım" var benim. o guzel insanlar, minik mutluluklar, dostluklar, ask...
kahrolasi utangaclik.
Henüz kaybetmedim ama donum demek istiyorum. Evet benim için don ölümüne savunulması gereken son kaledir. ..Donlar kaybolmaya başlarsa , insanlık da kaybolmaya başlar.
