Konudan konuya değişir aslında.
aşkta, ya gerçek yüzünü görürsün ya da daha iyisini bulursun.
işte, hırs yaparsın daha iyisi senin olur daha büyük başarılara imza atarsın.
ama denememekten iyidir kaybetmek. Denersin içinde ukde kalmaz.
insan zaten düştükçe büyümez mi?
olgunlaşmaktır. kaybede kaybede olgunlaşmayı öğrenir insan. herkes tecrübeden dem vurmuş doğru olarak. olgunlaşmakta bir nevi diğer yanı bence. şöyle bir baktım da kaybetmenin kötü yanları kadar , güzel yanları da epey varmış. ama her şey insanın kendinde bitiyor tabii.
kaybetmenin en güzel yanı o kaybettiğini tekrar kazanmaktır. üstelik bu sefer yokluğunun acısını yaşamış değerini anlamışsındır. bazan insan bütün herşeyimi kaybettim bu sefer dibe vurdum der ve tam da o sıralar bir umut belirir.hersey yeniden başlar.
Ilk kaybedesini, ilk acini erken yaslarda yasayip hayatini kaybedis ustune kurarsan artik bu isin guzel yanlarini gormek zorunda hissedersin kendini. Mesala ilk kaybettiginde tanriya, ailene ya da cevrene isyan edersin. Ama bu kaybedis rutin haline geldiginde inanilmaz guzel yanlar bulursun bu iste. Mesala ruhsal aci esigin guclenir. Ya da Muslum Gurses sarkilarin dinlemezsin, yasarsin. Ama en guzel yani gene ölmedim diyebilmektir.
Bir erkek kadın ilişkisi olarak ele alıyorum konuyu. Kaybettiğinde en güzel şey herşey bittikten sonra o insanın nasıl iğrençleştiğini görmek. Ve iyiki kaybetmişim demektir.
ne kaybettiğinize bağlı ben sevdiğim kızı kaybettim o gün bugün hangi kızla takılsam hala onla karşılaştırıyorum. ama en güzel yanı onun gibi birini tanıdım diğer kızların ne kadar değersiz olduğunu anlayabiliyorum.
