insan karşısındakiyle bağlanma eylemini gerçekleştirdiğinde artık her an diken üstündedir. Ne vakit ayrılık vuku bulacak olsa hırçınlaşır, cocuklaşır, öfkelenir. Peki ayrılık çanları ne zaman çalacak? ne zaman müsaade edeceğiz gitmesi gerekenin gitmesine? Ya canınızı yakmaktansa kendini yakmaya razıysa o kişi. ayrılığı ertelemek ayrılığı bitirmek değildir bunda hem fikir olalım. çünkü aklına koymuşsa o gitmeyi gidecektir ya elinizdeyken kıymetini bilin ya da bırakın kendi yolunu çizsin. Hırçınlık, kızmak onu incitmekten sizden soğutmaktan başka bir işe yaramaz belki de. Ya gönlünü alın ya da salın o kuşu.
aslında ilginç gelecek ama bir anlamda kazanmaktan da korkmaktır. çünkü bir şeyler kaybetmeyince, bir şeyleri kazanamıyorsunuz. bir iş, bir sınav, bir isteyiş, bir hareket uğruna verdiğimiz emek bile kaybetmektir. ama o kaybetmek,tam anlamıyla kaybetmek değil. hani balık tutmak için, önce yemlerinizi fedakar etmek gibi. sorun olan o yemlerinizi fedakar etmekten ziyade, sonucu alıp alamayacak olmanın verdiği endişedir. aslında bu endişe kaybetmekten korkmak değil, o endişe duygusunu hissetmemek için o raddeye bile gelememektir, kaybetmekten korkmak.
Uzulmek ve kullanılmak istemiyorsanız Karşınızdaki kişiye çok belli etmeyin. insanlar bu tarz duyguları sömürme konusunda son derece acımasız olabiliyor.
tanrı kuşları sevdi ve ağaçları yarattı. insan kuşları sevdi ve kafesleri yarattı, diye bi söz vardı. aklıma bu geldi. çok sevmek veya özgüvensizlik, bilemiyorum ama yaşadığın anları tatsızlaştıran, kendini de kaybetmenin sebebi baş belası duygu.
Kişinin kendisi gibi davranmaktan korkması ve bunun sonucunda saçma şeyler yaparak karşı tarafı kendisinden soğutması durumu.
Ben karşı tarafın soğumasını geçtim de insan da böyle olunca kendisinden soğumaya başlıyor, o kötü işte. Kişinin ilk ve en büyük değeri kendisine vermesi lazım, yoksa hiçbir şeyin anlamı kalmıyor.
