kaybetmek yok etmek değildir her zaman,
yok etsen kolay aslında, adı üstünde yok.yok edebildin mi bir kere üzülmeyi de yok edebileceksin belki demektir, ümit var yani.yok etmek silmektir, lekesizce hem de, unutmak, hatırlamamak, düşünmemektir yani kısadan.veda tasan bile olmaz, ya da yolculuk telaşı falan , rahattır yani ortam, huzur da çabucak gelir, hatta bir bakmışsın yok etmek için yeni bir şeyi bulmuşsundur bile, eskisinin yok etmek adına bile hükmü kalmamıştır, rahatsındır rahat.
ama,
kaybetmek yok etmek değildir her zaman, üstelik hatta bazen daha da çok, hem de eskisinden de çok var etmektir.sen kaybettikçe o büyür, sen yolladıkça, o daha bir arsızca gelir, arkanı döner beklersin, ama çok beklersin, belki gider diye, o ise kıpırdamaz hep orada durur.sinirlenirsin, gücüne gider çünkü onun bu yüzsüzlüğü, açıkca kovacak olursun, bozulmaz, üzülmez, hatta gülümser. kifayetsiz bırakır adamı, mecal falan kalmaz sonunda uğraşmaya, çaresiz boyun eğersin, boynunu büker ve bu ızdırabı çekmeye razı olursun.
Hani çukur bırakırsın yastığın bi tarafını hep Özlemek beklemektir çünkü, az önce kalkmış gibi yanından; gitmemiş gibi ,kalmış gibi, seni de götürmüş gibi.
Ve bunu ancak ozlediginizde anlarsiniz. Kaybiniz artik geri cevrilemez ve ozleminiz icinize saplanip kalir. Hic aciniz dinmeyecek sanirsiniz. Sonra bir gun icinizde ne ozlem kalmistir, ne ask, ne sevgi, ne de nefret. Duygusuzlasirsiniz. " insanlari anlayamiyorum, nasil bu kadar duygusuz oluyorlar?" gibi cumleler kurarken,artik o anlayamadiginiz insanlardan biri olursunuz. Ve anlarsiniz. Kimse duygusuz degildir. Sadece duygularini inciten, onlari yasama kusturen bir sey gelmistir illa ki baslarina!
