insana mahsustur.
su misali her forma sokulabilir... suyla tek benzerliği bu olsaydı, belki katlanmak daha kolay olabilirdi.
bir insanın ellerinizden su gibi kayıp gidişini görmek belki acıların çoğundan büyük bir acıdır, ama hepsinden değil.
bir insanı kaybetmekten dolayı başkalarını sorumlu tutmak, ancak korkakların işidir. göze alınamayan onca durumun içinden herhangi bir tanesinde yenilmenizin sorumlusu sizden başkası değildir.
kabullenebildiğimizde insanı bir adım daha ileri götürebilecek, kabullenmeyip ısrar ettiğimizde bizi daha fazla zarara sokan durumdur, kaybetmek de kazanmak gibi doğal sonuçlardandır, kabullenebilmek zor olsa bile çoğu durumda en mantıklı seçenektir.
sürecin planladığı gibi gitmemesi sonucu beklentinin karşılanmaması durumudur. bu eldekinin iyi yönetilememesi olacağı gibi, elde edilme potansiyeli yüksek olan bir şeyin elde edilememesi gibi de olabilir.
kaybetmek bulmayı beraberinde getirir. her kaybedişinde kâşif olur çıkarsın. ama hiç biri birbirine benzemez ortaya çıkardıklarının. bazıları önceden kullanılmış olur. atık olur. çürük olur. tükenmiş olur. bitik olur bitik.
eğer inanıyorsan en güzelini bulursun sonunda. *
kol bacak ayak değil bu. canından daha çok sevdiğin bir can.
onun yok oluşunu seyretmek...
pencereden dışarı bakarsın, eskisi gibi değil sanki sokaklar bomboş,
cama vuran rüzgarın uğultusu,
rüzgarın kıpırdattığı çıplak ağaç dalları,
dışarı bakarsın evet renkler kaybolmuş her yer gri.
ne zamanki ellerimden biri kayıp gitse düşünemem bundan öte.
'geçtiğimiz yollarda kaybettiklerimizin bize en büyük kötülüğü, kendilerini tekrar tekrar hatırlatmalarıdır.. bir kere kaybetmekle kurtulamadığımız şeylerdir. yoklukları hayatımızdaki varlıkları haline gelir. hep ama hep hatırlarız. ne biçim kaybetmektir ki bu?'
(bkz: murathan mungan)
(bkz: yüksek topuklar)
Kaybetmek... Kaybetmek için yaşar insan. Yazmayı ise kaybetmenin en kolay kaçış noktası olarak görür... Hisseder... Kaybeder...
Hissettik, kaybettik. ilk ilmek sevgilinin gidişiyle kaçtı, sıra diğer ilmeklerde...
ilmek ilmek sökülecek gerçekler, fecre uğrayacak eğreltiler... Herkes kaçacak yer ararken, yalnızlık kendini yine de su yüzüne çıkaracak. Sizi bilmem de ben el-pençe olacağım yalnızlığa karşı mesela. Savunmasını hazır edememiş bir mahkum...
Yok yok, ifadesini dahi verememiş keşmekeşliğe kurban gitmiş birliktelik olacak tanımı...
Evet evet, bu kadar gaddar desenli yaşam, bu denli hırpalanmış sevgi...
Vebali yaşam!
Bütün emekler yerle birliğe oynayacak... Çimentosundan kısmış, ''varyemez'' bir müteahhit kokacak bu civar... Yokluk kokacak bu ben(siz)lik... Kaybetmek kokacak şehir...
Açma gözlerini koca koca, dikme bakışlarını umuda gelen olmayacak...
ilk giden gibi gidecek herkes... Yalnızlık bütün şehre dağılacak, baş döndürücü yalınlık hükümranlık sahibi olacak.
Gidişleri yaşatan koku saklayacak kendini; diğer gidenlere sinecek. Elemler canımızı yakmayacak, gidişlere olan aşinalığımız vuku bulacak peşi sıra. Gidecek kimse kalmadığı anda kendimizi terk eyleyeceğiz.
Sahipsizlik yaşam biçimi kaybetmek de fıtratımız olacak...
insan olmak; yenilgi odaklı yaşamaktan gezmezmiş, derlerdi. Sancılı duygular, düşük tehlikesine mahkumluklarla doluymuş birliktelikler, halbuki...
Bugün, yarın, seneye, ilelebet işte... Açık bırakıldık kapılara, açık bırakıldık yenilgilere. Aç bırakıldık sevilmeye. Aç kaldık biz...
