Sözlük bunu yazmalıyım artık... Kaybedilen her şey gözüme batar oldu çünkü. insanca olan ne varsa küçümsüyoruz. Sevmek, fedakarlık, digergamlık, cömertlik sözde alkışlanılası şeyler, ama enayi yerine koyuyorlar bunlar insanda tezahür edince. Yok yok amacım felsefe sıçmak falan değil içimi rahatlatmak. Sadece aşk ve sevginin kaybındanda dem vurmayacağım romantik kezbanlar gibi. Sözlük insanlık kaybediliyor insanlık...
Bizi hayvandan ayıran ne varsa yitiriyoruz. Sokaktaki dilenciler bile ağlama taklidi yapamıyor. Samimi olarak gizli gizli ağlayan kalmadı gibi. Hep ekran başında ağlayan erkeklerden bıktık. (bkz: bülent arınç) (bkz: ibrahim tatlıses) (bkz: recep tayyip erdoğan) Üç beş kuruş çıkarı için dilencilerin bile gözyaşı dökmediği bu devirde ekranlarda en güçlü olması gereken adamlar ağlıyor.
Sahi ne zamandan beri canımız yanmadan ağladık sözlük? Ne zaman başka biri için üzülüp gözyaşı döktük? Yoksa yüreklerimiz kuruluktan nasır tuttuda gözümüze yüreğimizden yaş ondan mı gelmiyor? Oyun arkadaşının canını acıtınca bile pişman olan o tonton çocuklar nerede? Özünde olan iyiliği insan nasıl yitiriyor?
Hümanist değilim. insanı değil insanlığı seviyorum...insanlığı yok eden insanın nesini sevelim? Hayvandan farkımız bizim sevmemiz düşünmemiz idealist olmamız değil mi? Bunları kaybedersek ne kalır elimizde? Öküzler cümhuriyeti kurmuşuz ne kurmamışız ne? Amacı sadece ot yiyip karın doyurmak olduktan sonra!!!
Nerden aklıma geldi gece gece bunlar merak ediyorsanız insanlığın unutulduğu şu resimden. http://imageshack.us/phot...uredernegidogutr.jpg/sr=1
