Hayat dedikleri doğar doğmaz başlamaz. Kavrulmadan daha, insan olduğun anlaşılmaz.
Çocukken zaten ne gurur vardır ne başka bir şey. Sadece yaşarsın mutlu olmak için. Sonra büyümen gerekir...
Yaşarsın elbet. Hakkındır senin de yaşamaya devam etmek ama ruhun olduğunu, aciz ve sefil bir varlık olduğunu ancak kavrulduğunda anlarsın. Onu gördüğünde...
Onun kim olduğu önemli değil. Önemli olan sana acı çektirdiğidir. Hiç küfür etmeyen sen, sürekli küfür etmeye başlarsın. Sürekli kavrulur durursun, yanmaya yakın çıkartırlar seni. Mis gibi kokarsin.
Bir süre sonra acınla yaşamaya alışırsın...
Ve aşkı bir kenara bırakır da sevmeye çalışırsın birilerini. Fayda etmez. Bu sefer de ezilirsin. Bu sefer de öğütür seni hayat yavaş yavaş. Sevemezsin bir türlü. Ama o an gelecektir bilirsin. Beklersin... beklersin ve beklerken kaynarsın. ve sonunda seversin birini. Seversin de sevgine yazık olur bu sefer de.
Kaynar sularda demlenmeyi beklersin. Kıvama gelene kadar demlenir durursun. Ne zaman demleneceğin belli olmaz, tadın bir gün güzelleşecek. Acı ve güzel. Uzun durmamalı ama yoksa ekşir ruhun ve zehirler belki etrafını. Kıvamını bilmeli. Ona göre yola çıkmalı. Delirmemeli.
(Sigara da içmeli)
Bir gün mutlu olur muyuz bilmem kardeşim. Ama yaşadığımız kesindir.
Bizi uzaktan görenler, bizi yargılamasın lütfen. Bizlere acıdığınız için size ne kadar minnetarız bilemezsiniz. Ama bizi anladığınızı sanmayınız. Biz boşlukta falan değiliz. Sadece bekliyoruz, demleniyoruz. Kıvama gelene kadar da konuşmayız sizlerle. Derdimiz nedir daha anlatamayız çünkü istesekte.
