Zordur hem de çok zordur. Küçükken annemle babam hep kavga ederlerdi şimdi yaş aldıkça biraz duruldu tabii.
Neredeyse her kavgalarında dayım ara bulmaya çalışırdı boşanmaya gitmesin diye. O yüzden küçükken dayımı olağanüstü biri olarak görürdüm benim için kutsaldı adeta. Onun dışında evde sürekli bi misafir ya da anneannem falan olsun isterdim birileri varken kavga etmezler diye.
Babam çok sinirli ve tabiri caizse odundur annem de tam tersi yani birbirlerinin zıddılar. Kimin haklı olduğunu tam kestiremezdim kavga ettiklerinde, annem ağladığı için ona üzülürdüm babam da yemek yemezdi koltukta mutsuz mutsuz otururdu ona da üzülürdüm.
Büyüdükçe anlıyorum ikisi de hatalı ama babam çok bağırıyor anneme kalbini kırıyor hak etmedi annem bunları ya. Bazen düşünüyorum şurada bir iki sene sonra ben gideceğim belki evden ama annem yalnız kalacak, arkadaşı da yoktur pek öyle, ben de gidersem nasıl hisseder kim bilir. Hep dert bunlar insana.
Öyle işte, yine evde gerginlik yaşandı da içimi dökmek istedim.
