simdiye kadar hayatındaki en buyuk 3 askını say deseler gram tereddut etmem.
2 siyle cok rahattım, hayatımda uzun sure yer aldılar zaten.
ama 1 riyle hep kasıldım, ve kasıldıgım icin asla beni tanıyamadı ve olmadı dogal olarak.
bi gun oturuyoruz bi cafe barda. geldi karsıma oturdu:
-o: nerde oturuyorsun?
-ben: ikitelli.
-o: avrupa konutları mı?
-ben: evet.
ben avrupa konıtlarında oturmuyordum o sıra arkadaslar. baska bir yerde oturuyordum. ve ben buyuk yalanlar soylemem, maksimum soyledigim yalan evden gec cıkıp gec kaldıgım icin trafik vardı demek gibi pembe yalanlar. orda neden onu duzeltip oturdugum yeri soylemedigimi hic bilmiyorum. ben hep dogalımdır. neysem oyumdur. icim dısım birdir. hep isterim ki biri en dogal halimle sevsin beni, oyle sevmiyorsa zaten yakınımda olmasın.
ama iste orda resmen yalan soyledim. neden? cok kasılmaktan iste. bi an sanırım daha dandik bir yerde oturdugumu soylemeye utandım. cunku gozumde asırı yuceydi karsımdaki adam.
ben cok asırı asık oldugumda bi sey yapamıyorum.
benim gene asık olmam lazım, ask olmayan yerde zaten ben yokum, ama rahat olabildigim, kendim olabildigim cesit bir askta olmam lazım.
