çocukluk herkesin yaşamı boyunca tebessümle andığı yıllarıdır daima. erkek, birçok şeyi hatırlar ama içlerinden en çok mahalle maçlarıdır sivrilen.. şimdi şöyle bi' hatırlayalım junior golcümüzü,
defansın bel kemiğini,
leopar gibi sıçraıp üstünü başını toza toprağa bulaştırıp maça feda eden kalecimizi..
* * *
top ayağındadır, iyi de oynuyorsundur. hatta o kadar iyi oynuyosun ki maçın başında adam alışırlarken ilk adamı alan daima seni seçiyor. ne kadar gurur verici.. neyse; adamlar alındıktan sonra maç başlıyor.. tek tek çalıma diziyorsun karşı takımı.. toz-toprak kaldıra kaldıra ilerliyorsun. zaten o ufak adımlarınla bile 15 adımda yarılıyorsun sahayı.. saha küçük nitekim ama yetenekler ne büyük! beceriklisin sen de, mahallenin büyükleri ellerinde poşetlerle geçerken sana bakıyorlar. yeni evlenmiş çiftler senin gibi bir erkek evlatları olmasını istiyor. mahallenizin en iyi kalecisini bile korkutacak derecede iyi de şutların var.. onlarla tanınıyorsun.
herkesi çalımladıktan sonra kaleciyi gözüne kestiriyorsun artık. topa var gücünle abanmana razı gelmiş o zavallı kaleci, yine de kararlı bakışlarıyla topu takip ediyor. ya kurtarışıyla gelecek olan "helal sana be!" lafını ya da yiyeceği golü bekliyor, göz bebeği büyüyor topa bakarken.. derken arkadan birisi çelme takıyor şut çekmenden hemen önce. veyahut dokunuyor sana ve dengeni bozuyor son anda. o anki öfken ve gol atma hırsın ile bütünleşen sözcükler düğümleniveriyor ağzında ve "kastî (yaptın) penaltı (ve) gol olur!" şeklinde dökülüveriyor dudaklarından. topu kalenin 9 adım uzağına koyuyorsun. inanmıyor karşı takımdan birkaçı, kendi adımlarıyla (daha büyük adımlar atarak) sayıyor 9'u ve topu dikiyorlar.. senin için önemli değil kaç adım olduğu, mesafe değil yeteneğin etkili gollerinde.
sonra geriliyorsun... saha yamuk zaten. top bi sağa bi sola kayıyor. güvendiğin bir arkadaşın hacı olup topu ayağının ucuyla sabitliyor senin için.. sonra vuruyosun ve gol oluyor. sen zaten demiştin rıdvan abi. "gol olur." çünkü kasti! ve hakem de penaltıyı vermişti.
