amk ben onu bile yapamadım. o kadar fakirdik ki bütün mahalle sırayla atarisi olan çocuğun evine gider mal mal izlerdik. o p.ç De oynatmazdı kimseyi. süper mario yu bile oynayamadık. kolu elimize alır almaz öyle değil ver ben geçeyim derdi şerefsiz. g.t lalesi. a.cık ordinaryusu.
ilk oynadığım konsol, ki konsol değil aslında personal computer demek daha doğru olur, commodore 64 idi, oyunlar kasetlerde gelirdi. bekle allah bekle oyunların açılmasını. O zamanlar daha beş altı yaşında falandım.
Sonra atam bana caponyadan famicom getirdi, oyun kasetleri ile. Ne güzel zamanlardı be. hayat o zaman basitti.
açıyordun, tank varıd, contra vardı, castlevania falan vardı...
Son zamanlarına denk gelerek 1 - 2 kere oynadığım oyunun içinde kendimi sayabileceğim nesildir. Açıkçası ordaki oyunlar bir farklı değişikti. O zamanlar oyun oynamanın çok farklı bir çehresi vardı, evet.
izmir bornovada tesadüfen atari satan bir dükkan gördüğümde sevinçten tazmanya canavarı gibi olduğum yerde dönmüşlüğüm vardır. sonra kemeraltında hala kasetlerinin satıldığını keşfetmem ve yaşanan mutluluk.
Çocukken heves edip alamadığım tüm oyun kasetlerini topladım valla.
Hey gidi günler. mario nun giydiği tuluma selam olsun.
Babası atari almayan biri olarak dahil olduğum nesildir. Hep göt akrabaların eş dostların"tilivizyonu bozuyo" demesi yüzünden almazdı babam. Arkadaşta oynardım. Isındı diyio kapatırdı göt. Ulan çok kötü oldum o günleri hatırladım da bak. Şerefsiz evine çağırır hava atardı falan.
Sene 92 yazı. O zamanlar semt pazarlarında su satmak diye bir olay var. Camiden 2,5 litrelik pet kola şişelerine doldurulan suyu buzluğa koyup dondurup pazarlarda "buz gibiiiiie soğuuuuuk sudannnn içennnnn" diye satıyoruz. Hatta hatırlayanlar çıkacaktır garanti bankasının böyle bir reklamı da vardı.
Neyse sözlük 3 aylık yaz tatilinde Pazarda su satmaktan imanım gevredi. Bir gamestar kadar para biriktirdim. O atariyi koltuğumun altına alıp eve getirirkenki mutluluğum. Şimdiye kadarki hiçbir maddi kazanımdan o hazzı almadım sözlük. Yani gamestar' da bir sega kadar olmasa da iyi bir marka, hoş 2 yıl sonra ps1 çıktı ya neyse.
Gel Zaman git Zaman oyunlardan sıkılınca yeni kaset almak gerekti. Sirkeci, doğubank'ta satılırmış kaset. The flinstones(taş devri) diye bir kaset var hastasıyım.
işte o kaseti almak için amcaoğluyla okuldan firar ettik. Sefaköy'den Florya'ya kadar yürüdük. Florya'da trene kaçak olarak bindik Sirkeci'ye gidiyoruz. ilkokul 2'ye giden çocuklarız. Ulan şimdi bakıyorum da acayip survival bir maceraya girmişiz. Yıl olmuş 2016 o güzergahı bugün kullansan iddaa götünün kesilmesine banko 1.05, böbreği kaybetmeye, 1.25 oran verir öyle bir neşeli ortam.
Neyse millet kaseti aldık eve geliyoruz. Acayip mutluyuz. Arada gizli gizli cebimden çıkarıp bakıyoruz. Gizli gizli çünkü kimse çalmasın diye. Sanki ulusal güvenlik bilgilerimizin saklı olduğu bi çip muamelesi yapıyoruz. Altı üstü bi atari kaseti işte.
Ama gel gör ki sittin sene Veli toplantısına dahi gitmeyen babamın o gün beni okuldan erken almak için okula gitmesi. Beni okulda bulamaması. Akşam üzeri okuldan gelmiş gibi kömürlükteki formamı giyip eve gelince "nerdesin lan sen it" diye silleyi yemem akabinde bir vida gibi olduğum yerde yarım tur dönerek yere yıkılmam, akabinde havada şaklayan kayışın altında viyaklamam.
Bu acı zopadan sonra ortalıktan el ayak Çekilip herkes yatınca atariyi açtım. Sirkeci'den aldığım kaset elimde kalbim güp güp ediyor. Sanki kalbimin sesine uyanacaklar gibi korkuyorum.
Allah yarebbi, kaseti takınca bir de ne göreyim. The flinstones değil. O da default kasetler gibi 999999 in 1. Etiket yapıştırmış piç. işte o an kahrımdan sabaha kadar gizli gizli hıçkırA hıçkıra ağladım sözlük.
anne tarafından pencereden aşağıya atıldığında baba tarafından sonraki gün yenisini alınan bir oyun kutusuna sahip olan nesildir. fiyatının ucuz olması fırlatılmasına imkan veriyordu ben gidip çocuğumun tabletini camdan aşağıya atacak kadar yürekli değilim.
