lise sonda başıma gelen durum. karşılıksız seviyorsun ama içini acıtan karşı tarafın sana hiçbirşekilde değer vermediğini hissettirmesi. tabi şu an bunları söylerken bile birşey hissetmiyorum.
en içten, en değerli sevgidir. ama boştur. sadece kendinizi kandırırsınız. karşılık vermeyenler utansın. o yüzden de yapmayın, bırakın. ben yandım siz de yanmayın. halihazırda yapıyorsanız da olabildiğince kısa bir sürede vazgeçin. ucu dönüp dolaşıp size giriyor yine. bütün acıyı siz çekiyorsunuz. bu hayatta her şey karşılıklı, yediğim bu büyük bozgunun bana öğrettiği belki de tek olumlu şey bu oldu. çok acı çekersiniz, dinleyin beni bulaşmayın bu işe.
gerçekleştirilmesini önermediğim ve asla gerçekleştirmeyeceğim eylemdir. zira karşılık gelmeyen bir yerden öylece bir şeyler beklemek kısıtlı olan zamandan harcamak gibidir. bi' milyon lira verip aldığın 1 saat saati öyle boş bir google arama sayfasına bakarak geçirmek ne kadar mantıklı ise, bu durum da o kadar mantıklıdır.
ne yaparsan yap, sonrasında başkalarını ne kadar seversen sev, üzerinden kaç takvim geçerse geçsin, bitmez.
elde edemediğinin cazibesi bir türlü tükenmez.
sadece canın acımaz bir süre sonra. her sabah uyandığında ve her akşam yatmadan önce aklına gelen o olmaz.
belki de en güzeli böyle der, önüne bakarsın.
ben uzun zaman önce sevebilme yetimi kaybettiğimi düşünüyorum. karşılıksız nasıl sevebilir ki bir insan? sevemez. hiç kimse başka bir insanı böylesine içten ve karşılıksız sevemez. çıkarlarımız uğruna yaşadığımız bir dünya da bu imkansız gibi.
Insanların hayvanlara duyduğu sevgi diyebiliriz, ki bu bile bazen karşılıklı oluyor.
Mümkün değildir.
insan sevgisine karşılık beklediği için ve karşılığını alamadığı için üzülür. Bu durumda karşılıksız sevgiden bahsetmek bana göre mümkün değil.
Herkes sevdiğinden karşılık bekler. Çünkü Kodlarımızda bu var.istemsizce oluşur bu his. Sadece karşı cins için geçerli değil. Bir anne dahi olsa evladına olan sevgisinin karşılığını bekler.
