güzel bir gündü. benim için uzun süren bir yolculuktan sonra, ve de fazla bir taksi parasından sonra gelebilmiştim.
ilk başta iki yabancı gibiydik, sonra farkına vardık, garipti. yürürken, yürüyorduk sadece. randevumuz vardı, ve ona hazırlanmıştık ama utangaç iki çocuk gibi yürüyorduk şimdi nedense. utangaç, amatör ve tuhaf iki çocuk gibi... konuştum, konuştuk. gittik bir yere, yanyana kıvrıldık.
utangaç bir şekilde başladık yine.
başı göğüslere tuhaf bir biçimde yaslamalar, saçları, boynu yavaşça okşamalar...
ilk defa araba kullanmaya kalkan ehliyet kursu öğrencileri gibi, ama o öğrencilerin çok daha fazla araba kullanmış haliydik. sonra açıldık. dudakların birbirine ilk defa temas etmesi, elin bluzun altına gitmesi, elin pantalona gitmesi... yapay bir köşede gerçekliği tezatlar içinde yaşıyor gibiydik... şiddetli ve yumuşak öpüşmeler... sırayla değil. kontrolün kimde olduğu da belli değil. tek hissedilen, karşılıklı; ahlaksız duyguların, ahlaksız zevklerin senfonisiydi. onca gürültüye rağmen kulaklara çalınan tek şarkı, üflenen tek nota oydu.
sertçe öpüşmeler yine... ağzın içinde dili yakalamalar, oh, küçük sevgi oyunları; zevk verici dokunuşlar... duygular, fırtınalı bir denizde nereye gideceğini bilemeyen bir gemi. pürüssüz bacak arasında kayan eller, sütyenin altına davetsiz, bir o kadar da muzipçe uzanan parmaklar, ve gülüşmeler... konuşmalar, yorulmalar, yoruldukça baş başa vermeler, kısa masajlar, ve ondan sonra yine öpüşmeler.
hayır, sıradan değildi. hiç değil. hiç sıradan değildi, sebeplerim vardı, sebeplerimiz vardı...
tekrar sertleşmeler, ahlaksızca dokunuşlar, hisli öpüşmeler, zaman azalıyordu, birleşen dudaklar arasında, muhtelif yerleri yoklayan eller vardı. birbirine karışan saçlar, muzip şakalar. ve o karanlık, yenileyen, sarınıp yuvarlandığımız karanlık. son olarak da, dudaktan, uzak görünse de tarif edilemeyecek kadar yakın, küçücük bir öpüş.
işte bundan ibaretti, yani; öyle olduğunu sanmıştık. aslında fazlasıydı da, artık değil, oldu bitti.
