içinin garip bir utanma duygusu ile kaplanmasına neden olan çiftlerdir. nedense ne zaman el ele bir çift görsem daha çok teke düşüyorum. yalnızlığımdan şikayetçi değilim ama yanımdan geçtikleri zaman cidden kısa süreli engizisyonlar kurduruyorlar bana. "fakire bak sevgilisi yok" dediklerini felan aklıma getiriyor bir iç ses. görünmez olsam da karşıdan bir sevgili çifti gelirken kaybolsam çok iyi olurdu. bir de mutsuzlar, cidden mutsuz sevgililer görmeye dayanamıyorum. sorsan fındık kabuğunu doldurmaz dertleri. iyi de biz napalım lan ölelim mi? sevilmiyoruz, sonra kolay sevemiyoruz, ne iniyoruz ne çıkıyoruz, hayatımız hep aynı rutinde. saplanıp kalmışız.
