adım atmak için ayağınızı kaldırdığınızı ve tam yere indirecekken bir karınca gördüğünüzü düşünün. belki de saliseler o karıncanın kaderini belirleyecek. ufak refleksler ile ayağınızı çekemeyeceğinizi yani karıncanın hayatının kurtulması için gereken hamleyi yapamayacağınızı hissediyor ve biliyorsunuz. bu yüzden daha fazlasını yapmanız lazım. tabii düşünmeye vaktiniz de yok. hemen o an belki de ayağınızı burkarak, belki de elinizdeki çayı, önünüzdeki-yanınızdaki insanı hiç umursamadan değişik bir atılganlık göstermeniz gerekmektedir. muhtaç olduğunuz serilik damarlarınızdaki asil kanda mevcuttur fakat o anda mühim olan 'bütün bunlara değer mi' sorusuna cevap vermek hatta cevap vermeye bile vakit olmadığından doğru olanı kalbinde hissedip direkt ona göre hareket etmektir. yerlere düşmek, abuk subuk şekillere bürünmek pahasına yapılması gereken bir eylem gerçekten. eğer o canlıyı kurtaracak en ufak bir imkanınız var da bunu kullanmamışsanız, umarım kesmediğiniz o adımın bedelini bacağınızın kesilmesi ile ödersiniz.
garip bir kurgusal sorudur. şahsen keserim. bakmayın ilk entryde trollediğime.
açıkçası vakit nakittir sözüne dayanaraktan, sırf ufacık tefecik, şu dünyada varlığıyla yokluğu fark edilmeyecek ve hiçbir şey değiştirmeyecek, ruhunun olup olmadığı da malum olmayan değersiz bir böcek için kıymetli zamanımı harcayamam. karınca yuvası yapmışlarsa yoluma tamam ezer geçerim demiyorum ama çok da umursamam kaç tanesine basmışım etmişim bi yerimde olmaz affedersiniz.
cevabı bende 'hayır' olan anket sorusu.
Keserim. Şimdi; yaratılan herşey allahın ruhunu taşır. insan, hayvan, bitki vs hepsi. Yani her canlı onun birer yansıması. Yani, her canlı aslında allahın ta kendisi. Bu gözle bakarsanız, her canlıya saygı duymanız kolaylaşır.
