işe giderken yolda tek sıra halinde giden karıncaları gördüm. yine çalışıyorlardır fıldır fıldır. baktım baktım uzun uzun
dedim ben size poğoça alıcam hemen gittim köşedeki pastahaneden sade poğoçalardan aldım geçtikleri yolun üzerine ufaladım efeledim
- yiyin len dedim.
baktım ki ufaladığım poğoçaların eftarından dolaşıp yollarına devam ettiler. halbuki aradıkları şey çalıştıkları şey yiyecek bulmak içindi dona kaldım sinirlendim gittim marketten çekirdek aldım, yenmiş çekirdek kabuklarını sevdiklerini biliyordum fakat onunda etrafından dolaşıp yollarına devam ettiler. nasıl bir ayardı lan bu nefis mi? gurur mu? soktular boruyu yeminde. anladım ki ayar vermek için dile ya da konuşmaya gerek yokmuş. hangimiz bu yolda yürürken fark etmeden üzerine bastığımız karıncalar kadar nefsimize hakim ve sadığız sorarım. karıncalara hayvan demek hakaret, insana insan demek yanlışmış meğer. ah be hobd sen karıncadan ayar yiyecek adam mıydın. çok fena koydu be sözlük.
