var böyle bir tabir. var kesinlikle. karın tokluğuna çalışmak, yaşamak vardır ya hani. yapabileceklerinin sınırı vardır. bi tevazuyla uysallaşıp teslim olursun ya sözkonusu her neyse. işte alternatifsizlik değildir; kanaatkarlık, sadakat, iyi günlere inanmak, onur, gurur, karakterdir. sen yaşamayı sevmesen de sevdiklerin var ucunda, şartlarından memnun olmasan da şükür demek baş tacı. sıra sevmeye gelince onun da çizgisini bozamazsın. ben onu sevdim, başka birini daha seveyim, onu daha az, ötekini daha çok seveyim diye bir şey yok. seni sevmediyse hemen başka birine gidip seni seviyorum demezsin. terk etmezsin sevmeyi. hah işte bundan sonra başlar karın tokluğuna sevmek. çıkarsız, sade, temiz içinden geldiği gibi. ne iş ne yaşamak ne de başka bir şey bu kadar karın tokluğuna olamaz. evde ekmek yoksa, ya da az varsa olan ekmeğin ucundan koparıp reçele banar banmaz doymadığı halde doymuş gibi sofradan kalkıp şükrederek uzaktan doyasıya ekmeği bölüşenleri izlemek benim karın tokluğuna sevgimin kökleri, dalları, yaprakları, çiçekleridir...
