Özellikle sessiz yerlerde çok can sıkıcı olabiliyor. Kütüphanede oldu bu. Herkes bana baktı resmen. Kardeş içinde bir yaratık varsa bilelim yani gibi bir ima olduğunu hissettim. Napalım yani ortam sıcak acıktık herhalde diyecektim, utandım. Açlık çok kötü bir şey.
Beni sık sık yoklayan vücut konuşması. Bir keresinde küçük bir markette kasa sırasında herkesin aniden sustuğu ve sessizliğin hakim olduğu bir zamanda guruldamıştı. Tam o ana denk gelmesi manidar. Üstelik aç bile değildim. Herkes istemsizce dönüp baktı yüzlerinde gülümseme ile.
Arsız, utanmaz bir insan olsam da çekindim. Veledin birisi de "halacım bak adamın karnı ağlıyor" diyor. Çok yaratıcı iq. Yine aklıma geldi.
