nedendir bilinmez, hep sıkıntılı anlarımda şiir yazasım gelir bazen saçma sözleri bile koyasım gelir etrafa
bazen öylecene kaçasım gelir
neden şiir yazmak için hüzüntülü olmak gerekir
artık uçmuyor kelebekler yarım gün içinde öldüler ömürlerinii tamamlayamadan
ve içimizi yaktı gittiler...
dejavu bunlar öbür dünya varmış
ya senin öbür dünyan, gerçek ya benim dünyam
ya öbür dünya var mı?
ben bilmiyorum ama; ölümle korkutma beni
bu dünyada zaten acı çekiyorum zaten gölgemde bile hüzün var
dağınık
yıldızlar dağınık!...
soğuk üşüyoruz...
aşk yok, hayallerde kaldı...
kendi gıçımızı kurtarmadan başkalarını kurtarıyoruz
zindanlardan...
bazı insanlar, ölümü yenmelidir
bazı insanlar, ölümü haketmez
bazı insanlar, genç ölmeyi haketmez
bazı insanlar, ölmesi gereklidir... acılarımızın ölümü, yoktur
mutluluğun resmini çizme, gerçekleşmeyecek bir vatan yok olacak
karanlıkta kalacak, kimse o vatanı var etmek istemeyecek aslında
aslında, salyalarını akıta akıta öldürecekler
aslında,herkes azrail olduğunu kabul etmeyecek...
renkler içiçe girmiş garip rüyalar görmüşsün sen, gel otur soluklan
sana boş resimler göstereceğim..
dün ölü, ölürmüş
dün, yangın yanarmış...
(karmaşık hüzünlerin resmidir)
bir hüzüntünün, üstüne daha yol yazdım beni üzmesin diye
bir şaşınkınlığın ardına daha!
bu avare yüreğim kanadı yol boyunca kimse de görmedi
ben gördüm ..
bir uzakların adamı vardı gitti
halbuki, beni en çok üzen o' sanırdım değilmiş
saçlarımda, bitler çıkarmış, çıkartmış
bir intikam oyunuydu, beni uzak köprünün ardına kadar süren
yok değildi, karanlık oyunlar yine başlardı hep
ben bir karınca değildim yerin ardında çalışacak olan,
gel uzun gözlü yarim!..
çok düşündüm her şeyi
türlü saçmalıkların ardından, ama; bulamadım çözümünü
ben ki; uç duyguların kişisiydim anlatamıyordum
anlamıyordum sanki yer yoktu
sanki bir ben vardım...
bir, cam vardı kırıktı, kimde görmüyordu yollar zaten karanlıktır, zaten herkes o kırıklığı açtığı sanmaktadır, bir yol vardı bir ev vardır kırılmıştır çünkü; evin perdeleri yoktur tenhadır bir koli kağıtları koyulmuştur, ışık bile yoktur cam bile
cam kırıldı artık onaramazsın,
ben onardım ....
edit:imla..
hüzünbozan yüreklerden yer çekimine inkar düşen cümlelerle dolu bütün kaldırımlar
başımı kaldırıp yüzüne bakmadımsa
bir şahıstan bir şahısa
şimdiki hal'den söylenip
geçmişte kalmış
bir '' seni seviyorum '' cümlesini çiğneyip
katili olmamak içindi mesela ,
ve mesele buydu aslında
ne zaman
'' sen ve sevmek '' gelse yanyana
birinci şahıs gözlerinde
buluttan yağmur sıkıp içiyor
siyah saçları örgülü çocukluğun
ve
yer çekimine inkar düşüyordu
bütün cümleler
hüzünbaz'dı yokluğun..
