ilkokulda annem her gün yarım ekmek sandviç yapıp çantama koyardı. ben de karizmam sarsılmasın diye(ilkokuldasın piç! ne karizması) onları sınıfta yemezdim. çantayı sadece sene sonları açtığımız için bir yerden sonra birikirdi bu ekmekler çantada.
bir gün teneffüs dönüşü o acı gerçek yüzüme çarptı;
sınıftan çığlıklar atıp koşarak uzaklaşan kızlar ve benim çantadan gelen ölü dinozor kokusu...
o gün bugündür kasmıyorum karizma. annem de ekmek yapmıyor zaten.
karlı kaldırımlarda, düşmemek için teletubbies gibi yürümek. Bundan daha kötüsü ne peki? kunduralı ve sakallı bir şekilde karlı kaldırımlarda yürürken düşmek. te alla sen...
