hiç anlam veremediğim insanlar. çevremde ne kadar kariyer yapmış insan varsa hepsi şikayet ediyor ve huzursuzlar sürekli.
çünkü yaptığın iş değişmiyor aslında, ve ek olarak üstte de rüzgar sert esiyor. işe başlarsın, müdüründen talimat alırsın, müdür olursun, direktöründen talimat alırsın, direktör olursun, gmyden talimat alırsın, gmy olursun gm olursun yine bitmez.
2 sene beyaz yaka çalıştım ve hayatımın en zor zamanlarıydı ki herkesin çalışmayı hayal ettiği şirketlerde çalışmışımdır.
sonra dedim ki "batsam da çıksam da sürünsem de sefa da sürsem kendi işimi yapmalıyım" ve o doğrultuda hayatımı yaşamaya başladım.
ozellikle yuksek puanli universitelerin son sinif ogrencilerinin olusturdugu, mezun versiyonlarinin buyuk bir kisminin amerika sokaklarinda ac - susuz dolastiklari ve green card ugruna herseyi yapmaya hazir, insan grubu. genellikle siyah takim elbise giymis bir elinde kahve diger elinde laptop olarak resmedilmis, kapitalist devri insanciklari.
affedersiniz ama inek olarak tabir edilen ve genellikle evde kalmış hatun ve erkeklerdir. hayattan başka bir beklentileri kalmayınca kendilerini olabildiğince işe adayan, patronların gözbebeği olan insanlardır. bir çoğumuz bu tip insanları sevmesek de bill gates'in çok güzel bir sözü vardır: ineklere iyi davranın, muhtemelen onlardan biri için çalışacaksınız.
bu insanlarda genelde 40-50 yaş aralığında ne yapıyorum ben hissi oluşmaya başlar ve iyi bir kariyerin yalnızca birkaç bin lira fazla emekli maaşı almasına fayda etmesi haricinde bir özelliği olmadığını anlar. özellikle yoğun çalışma temposunda yaşayan insanlar en güzel çağlarını yıllık izin bile kullanamadan bir robot gibi geçirir ve ileride buna pişman olur.
kendi kariyerim açısından değil de, karşı tarafın yani müstakbel erkek arkadaşımın kariyeri açısından kariyer bağımlısıyım. para değil, kariyer. mevcut işinde iyi bir kariyeri olsun isterim. mümkünse zekasını boş boş işlerde değil de,kariyerinde kullansın isterim. baktığım ilk şey kariyerdir, bu da benim manyaklığım.
