çok garip insan.
kardeşi yahut abisiyle arası bozuk değildir. hiçbir zaman olmamıştır. hatta kavga bile etmemişlerdir ancak ne hikmetse hiç ama hiç iletişimleri yoktur. 2 kardeş türkiye nin 2 ayrı ucunda yaşasa da birbirlerini aramazlar, arama ihtiyacı duymazlar. arayıp konuştukları zaman inanılmaz sıkılırlar birbirlerinden fakat formalite icabı sorular sorar ve cevaplarlar.
iki tarafın zevkleri birbirinden tamamen farklıdır. biri en son ne zaman diğerinin esprisine güldü hatırlanmamaktadır.
iki taraf da içine kapanıktır.
en son ne zaman 2 kişi vakit geçirdikleri bilinmemektedir. ellerine fırsat geçmesine rağmen iki taraf da bahaneler uydurup kaçmaya çalışmıştır.
kardeşlerden birinin kafasını çok kurcalar bu durum. nasıl olabilir böyle bir şey gerçekten de anlam veremez. neden böyle olduğunu düşünür. sevmiyor mu abisini? seviyor sokakta biri abisinin -o kocaman 120 kiloluk adamın- kılına zarar verse tepesi atar, öfkeden kudurur. halbuki yaşar usta gibi, kariyerinde sarı kart bile görmemiş futbolcular gibi öfkelenmeyen tertemiz bir insandır normalde. bu da sevdiğinin kanıtıdır. değil mi?
hiçbir kenarından birbirine bağlanamayan 2 yapboz parçası gibidirler.
çok garip insan.
benimdir -ne yazık ki-
ilk entrydeki tamamen benimdir hatta, eline sağlık sevgili yazar.
abimle yukarıda yazarın bahsini ettiği gibi hiçbir zaman yakın olmamışımdır, sebebini sorulacak olursa inanın ben de anlatamam, fakat öyle bir fırsat geçse dahi, ikimiz de bu samimiyetten mutlu olamayız gibi, hiçbir zaman o bağı kuramadık, aramızda bir abi-kardeş ilişkisinden ziyade mecburi yanyana olan iki insan ilişkisi var. rutin sorular sorulur, nasılsın, ne yaptın, sorun var mı. bu kadar. bazen düşünüyorum acaba rollerimiz tam tersi şekilde olsaydı, ben abla o kardeş olsaydı, ben öyle abla olur muydum? katiyyen, asla. eğlenirdim, sürekli, diyalog halinde olmaya çalışır, arar, sohbet ederdim. bilmiyorum, biz hiç yakın olamadık, birkaç arkadaşım yanımda abisi ile telefonda konuşurken ben hep düşünürüm, acaba abimi arasam mı ben de? tabii hemen vazgeçerim, bahsedecek bir konumuz dahi olmayacağını adım gibi biliyorum çünkü. sözün özü; abim bana hiç abi olmadı.
Benimdir. ne ablamla ne kardeşlerimle hiçbir samimiyetim yok konuşmuyoruz haberleşmiyoruz tamamen farklı dünyaların insanlarıyız.
Ne ablamla ne kardeşlerimle hiçbir samimiyetim yok konuşmuyoruz haberleşmiyoruz tamamen farklı dünyaların insanlarıyız.
Ben mesela erkek kardeşimle ilgilenirim. Elimden geldiği kadar destek olurum her şeyimi paylaşırım ama o bana harici bataryasını vermez. Elimden geldiği kadar destek olurum her şeyimi paylaşırım ama o bana harici bataryasını vermez
Ben bir yere gitsem eve gelmesem ne arar ne sorar. Umrunda olmaz. Sevmiyorum hiçbirini. isi düşmeyen aramıyor.
Abimle hiç samimi değilim. Arkadaşlarım abileriyle kardeşleriyle can ciğer kuzu sarma ama ben abimi hiç sevmem. Ben bebekken yüzüme yastık kapatıp boğmaya çalışmış lan nasıl seveyim ben bu adamı.
iğrenç bir tecrübedir.
Çok küçükken ben oynardık abimle baya. Eğlenirdik. Sonra o ergenliğine girdi bana yabancılaştı. Sonra ben ergenliğe girdim ona yabancılaştım.
Bi' abilik yapmadı bana. Ben de kardeşlik etmedim.
Abimi severim fakat abimle aramız nedense pek iyi değil. Bilemiyorum aramızda 10 yaş olduğundanmı ? Yoksa o küçükken bana abilik yapmadığındanmı anlayamadım. Güzel bir şey değil aksine b*k gibi bir şey. Eğer bir abi iseniz kardeşinizle iyi geçinin...
