aklının erdiği yaşa göre değişir acısı..ama bıraktığı yara zaman içerisinde hep aynı şekli alacaktır..
yükümlülükler bırakır üzerine giderken..
evdeki ses yükü sana kalır..hele bide o gittikten sonra geriye kalan tek ses bombası sensen..
şımarırken, sarılırken, iyi geceler derken, talepte bulunurken hep iki kişisindir.
karşındakilerde temkinlidir bu yüzden..manevi bi rahatlamadır senin taleplerin..her talebini bir son görev gibi algılar ve bir iç rahatlatma minnettarlığıyla cevaplanır bu isteklerin..çünkü sen iki kişisindir..
kardeş zorunlu dosttur diye hayıflananların mantığı acımasız gelir sana.tatmamışsındır.tattıysanda damağında buruk bi tat kalmıştır kardeş kavgalarından..
ölen bi kardeşim yok..sadece kardeşi öleni tanıdım..
empati kurdum.
ömrümde 2 defa ameliyathanenin soğuğunda, biri 6 biri 8 saat süren ameliyatlardan kardeşimin çıkmasını bekledim..
kardeşi ölenin düşüncesini kendime ekledim.14 saat..
iyiki varsın ve hep kalacaksın.
sen gittin ya, yaşanmamışlıklar kaldı, öpemedim, sarılamadım sana, sevdiğin şeyleri veremedim sana, erken gitttin, küçüktün, küçüktüm, ölüm bize hep uzak bilirdim. başkasının yüzünden öldün. ben senden sonra bittim, tükendim, ama iyiyim şimdi, yaşıyorum işte.. nerde yardıma muhtaç biri var koşuyorum, yaptığım hiç bir iyilikten karşılık beklemiyorum, iyilik yapınca senin varlığını daha bir içten hissediyorum, seni buluyorum, senin gibi oluyorum. seni yaşıyorum.
Hayatında yaşayabileceği en kötü şeydir. insanı tam anlamına yarım bırakan bir durumdur. Çünkü kardeş insanın eli ayağıdır. Aslında hayatta bize en çok lazım olan insandır. Onu kaybetmek evlat acısı gibi kor insana.
bir şahsın canından çok sevdiği kardeşinin ölmesidir.
ısparta'ya düğüne gitmiştik. kardeşim henüz küçüktü. oralarda bu sıcaklarda perişan olmasın diye adapazarı'nda kaldı. halamla beraberdi halam bakıyordu ona. her zaman gözlerinin içi gülerdi onun. hep yolu gözlerdi çikolata getirecem ona diye. çocuk işte... bende hiç aksatmaz ona her gün gelirken çikolata getirirdim. 16 ağustos'ta sanırım güneş tutulması oldu. evi aradık taa ısparta'dan güneş tutulmasını gördünüz mü diye... ben aldım telefonu. halamdan kardeşimin gelmesini istedim telefona. eee 4 yaşında çocuk nasıl düzgün konuşur ki. dedim ona gördün mü kardeşim güneş tutulmasını. gördüm dermişçesini birşeyler dedi hehehe. onun o konuşması bile bende bir tebessüm oluşturmuştu. o saat geldi. o kahpe saat. 03:02. evimiz çökmüştü. evimizin hemen oraya gittik. evimizin altında simit fırını vardı. halam ve kardeşim o simit fırınındaki yanan fırının içine düşmüşler. yola çıktık radyodan dinliyoruz olan bitenleri. içimden allah'a dua ediyorum. oraya gideceğiz ve bizim apartman sağlam bir şekilde duruyor olacak. gittiğimizde sandığım gibi değildi. 3 gün sonra kardeşimin ve halamın cesedine ulaştılar.
edit: o neşeyle, kahkahalarımızla, mutluluklarımızla donattığımız ev bize ihanet etti o gün. ben bir de kardeşim yaşıyor diye çikolata almıştım ve o çikolata halen duruyor. ve şunu mutlaka belirtmeliyim. bu sitede herkes istediğini yazıyor. yazarlar benim yazdığım bu yazıya da saygı gösterecek arkadaş...
edit: sarhoşum...
edit: kardeşinizin kıymetini bilin. sonra onu bulamayabilirsiniz.
edit: kollarını açıp abi senin bu kadar seviyorum diyordu lan.
Küçüklüğümden beridir, kardeşimin yanında hep daha tutarlı, daha doğru davranışlar sergilemeye özen gösterdim. Psikolojisi bozulmasın diye daha 14 yaşında bir genç kızın düşünemeyeceği şeyleri düşündüm. Anne ve babamın dengesizliklerinden etkilenmesin istedim. Bazen kavga ederlerdi ve ben ona derdim ki : bazen olur anne baba arasında böyle şeyler diye. O da bana derdi ki ama hep böyle yapıyorlar diye.
Sonra birgün babam öldü. Dediler ki erkek o, kardeşinin gelip babanın yıkanmasına yardım etmesi gerekiyor. Su dökmesi gerekiyor. Hayır dedim. O gitmeyecek babamı yıkatmaya ben gideceğim. Sonra onu morgdan aldık bir abimle. Sonra yıkatmaya götürdük. Kardeşim babamın ölüsünü sadece toprağa vermeden 1-2 dakika önce gördü. Sadece yüzünü.
işte ablalık böyle bir duygu. Ya da erkek olsaydım bir abi olarak daha çok şey yapabilirdim belki de bilmiyorum.
40ının içinde bir gece rüyanızda görürsünüz, sarılır ağlarsınız, koklayıp öpersiniz, uyandığınızda elinizi yumruk yaptığınızı farkedip tırnaklarınızın cildinize battığını görürsünüz... ama hiç acı hissetmezsiniz, yüreğinizdeki acının büyüklüğü zaten tüm hislerinizi uyuşturmuştur. hemen fotoğraflara sarılırsınız... çok özlersiniz. çok.
10 kere yazdım sildim yazdım sildim ama yazıya dökülecek bi acı değil bu. paylaşılacak bir acı da değil ya, o yüzden gelenleri ben teselli ederken buluyorum kendimi... 20 gün geçti, ölüm gibi bir şey. canımın içinin benden gitmesiyle bilincimi sağlam tutmaya çalışmak mücadelesi. gün geçtikçe de daha tokadın daha da sertleşmesi, acının büyümesi, hasretin artması.
siz büyüdükçe acı verendir. hele tek çocuk kalmışsanız, ölümüne yalnızlıktır. ben 15tim, o 18. artık ondan büyüğüm ve acım, her geçen gün büyüyor. her geçen gün, biraz daha.. önceden dayanırdım, birilerinin yanımda kardeşlerinden bahsetmesine, onlarla vakit geçirmesine. artık dayanamıyorum sözlük, biri yanımda bir şey desin, gözlerim doluyor konuyu değiştiriyorum. 'kaç kardeşsin' sorusuna ve ardından gelen 'nasıl tek çocuksun yaa ay çok kötü bir şey olmalı' sorusuna cevap veremiyorum, yapamıyorum. o kadar yalnızım ki. o kadar özlüyorum ki seni.
Sabah evden gayet sıradan bir şekilde çıkar, bir daha göremeyeceğini ise asla bilmezsin. Öğlene karşı bir telefon çalar, telefondaki ses ağlamaklı değil bildiğin ağlıyordur, hıçkırarak. Sonra koşarak hastaneye gidersin/ruhsuz bir insan sana ''o öldü'' der ve attığın çığlıkları bastırır, burası hastane susun der. Günlerce hissiz dolaşırsın, aradan geçen yıllar hiç acını bastıramaz. Her gördüğün şey onu anımsatır, onu ve artık göremediklerini. Sürekli rüyalarına girer uzun yıllar geçse bile... Bazen iyidir, bazen kötüdür, bazen çocuktur, bazen ağlar, kimi zaman güler. Elini kesseler, kolunu kesseler ancak bu kadar acır. Ölümsüzlere karışır senin gönlünde, hiç ölmez. (bkz: özledim)
Allah sabır versin kaybedenlere.
Okurken gözlerim yaşardı.
Aslında aramızda 1 yaş var.
Fakat ben onun ikinci annesi gibiydim hep.O benim çocuğum gibiydi.
Benim yaşadığım acıları yaşamasın diye ne çok uğraş verdim...
Hayatın kardeşime kötü anları yaşatmaması için o acıların önüne durdum.
Bir siper gibi,sanki bir kurşun gelecek de onu öldürecekmiş gibi...
O ölmesin ben öleyim. O görsün tüm güzellikleri...
Hala çocuk kalsın kalbi.Çünkü; kalp olgunlaşınca çocuğun masumluğundan eser kalmıyor insanda.
Hayat enerjisini yitirmesin diye çalıştırmadım bile ben onu doğru düzgün.
Annem, babam yok muydu?
Evet vardı ama birbirlerine hayrı yoktu.O kurtulsun istedim.Onu ben yetiştirdim.
Başın saolsun dediklerinde ne demesi gerektiğini,
Var mı bir isteğin dediklerinde canının sağlığı demesi gerektiğini..
Bunları söylerken de yanımızda 3. bir kişi asla olmadı.
Ben böyle yetiştirdim kardeşimi.
Çünkü; o benim kardeşim.
altı yaşındaki kuzenimin geçtiğimiz hafta tattığı acı.
o yaştaki bir kız çocuğu için ne büyük yıkım. ne kadar "o artık melek oldu, biz de bir gün onun yanına gideceğiz, ağlama bak o bizi görüyor dua etmemizi istiyor, biz onu göremesek de yanımızda" desem de, "ben ağabeyimin öleceğini biliyordum zaten" dedi, ve sessiz sessiz ağlamaya devam etti. ölmenin ne demek olduğunu sorduklarında "bir daha görememek" demiş ağabeyinin öldüğü söylenmeden önce. cenaze günü daha fazla ağlamasın, biraz hava değişikliği olsun diye hamburgerciye götürdüğümde oyun alanına gelen iki kardeşin yanına gidip "biliyor musunuz abim öldü benim, kardeşim öldü." demesi öyle iç parçalayan bir şeydi ki. sonra yemek yemek için yanıma geldiğinde "ama ben yine de çok üzülüyorum abimin ölmesine" demesi, apayrı. o yaşta hayal dünyasında bir çocuk için, bir ölümün yükü nasıldır kim bilir. ertesi gün mezarlıkta hepimizden daha metanetli, daha güçlü ama daha derin bakıyordu ağabeyinin mezarına. ah sayra! ağabeyin hep yanımızda güzel prensesim, hep bizimle, sakın daha fazla üzülme, bir gün onun yanına gideceğiz, zaten başka ne diyebilirim ki.
geçtiğimiz şubat ayında bir cuma günü öldü kardeşi. "cuma günü ölenler kabir azabı çeker mi?" diye sorular soruyor etrafına. ondan bahsederken "rahmetli" diyor.
bir gün öncesinde, twitter'da kardeşiyle olan fotoğrafını paylaşırken, ertesi gün ölüm haberini alıyor.
ben gördüm o adamın gözlerindeki hüznü, gülerken bile. 3 ayda, bir insanın nasıl birden bire büyüyebildiğine şahit oldum.
