eğer kardeşlerim o günleri bir zulümmüş, eziyetmiş gibi hatırlasalardı elbette pişman olup üstüne bir de kahrolacağım davranış olacaktı. Bizde öyleydi zamanında, ben de o zamanlar olgun biri olmadığımdan yaptıklarımda hiçbir beis görmüyordum şimdi olsa farklı alternatifler arardım belki dövmek yerine. Yine de kötü hatırlamak yerine iyi açıdan bakıyorum, öyle beklenmeyen bir olay değildi onları dövmem. Yani bir halt yerken bunu göze alıp yaparlardı ya da yaptıktan sonra dayak yiyeceklerini bilirlerdi(en azından dövecek mi dövmeyecek mi gerilimini yaşamazlardı). Hem kendimce makul sınırlarım vardı asla yıllar boyu akılda yer edecek bir dayak atmadım canlarıma bu açıdan da rahatım yani. Şimdi zaten pek göremiyorum onları ancak sömestrlar ve yaz tatillerinde. Bu dönemde de kendimi sevdirmeyi yeğliyorum zaten içim elvermiyor. Kendileri parmakla gösterilecek kadar iyi olmasalar da yaşadığımız muhitte takdir edilecek ahlaka ve başarıya(okul) sahip olduklarından tek bir fiske bile atmıyorum.
Yani demem o ki bazen bazı koşullar bize bu gücü bu yetkiyi verir belki de bizi buna zorlar, ona sözüm yok. Ancak bunu yanlış yapmak, sınırı aşmak da var. Vezirliğinizi rezil etmeyin yetkin dostlarım, sonrasında özür dilersiniz affedilir falan ancak o hayatlarda o küçük beyinlerde yarattığınız tahribat hiçbir zaman unutulmayacaktır, karakterlerine etkisi de epey büyük olacaktır. Aman dikkat.
Küçükken abim bana vurduğunda, onun yaşlandığı ve elinin ayağının artık tutmadığı zamanını düşünüp onu dövme hayalleri kurardım. Bunları düşünürken ne kadar küçük olduğumu da belirtmezsem eğer bende yol açtığı travmayı düzgünce anlayamazsınız. Belki bir yetişkin bu kadar kin dolu olabilir ancak bir çocuk olamaz. Gerçi ben oldum. Abim benim annem babam olmaya çalışmasa beni dövecek bir abi değildi. Ancak ailem kendilerini kendi çocuklarına bile katmaya aciz bireyler olarak, abimi bana ebeveyn olmaya mecbur ettiler. Abimse bunun acısını ve tecrübesizliğini benden çıkardı. Ben bu yüzden hep kırık bir oyuncak gibi kaldım ortada. Belki çok iyi bir oyuncaktım ama bilemezdik çünkü paramparçaydım. Kendimi bir türlü sevememem, bağlanmadaki güvensizliğim, her insana beni terk edicek gözüyle bakmam baya da bundandır. Hatta o kadar bundandır ki ben bu özel hayatımı sizinle paylaşıyorum ki bir anlık öfkenizin, umursamazliginizin o küçük kardeşinizde nasıl bir etki yarattığını görün.
Edit: tamlayan eksikliği
O sana vurur sen ona vurursun o gelir saçını çeker sen onu itersin sinirlenir o an gücüne güvenerek seni dövebileceğini zanneder sinirlenirsin sabrın son noktasındasındır kardeşini yerden yere çarparsın sonra kardeşinin ağlamasına dayanamazsın içinde bir pişmanlık bir vicdan.. Son olarak gidip sarılırsın
Ay hele benim dayağımın üstüne bir de annemin dayağını yediği gün var ki vicdanımı susturmak için her ay para gönderiyorum yine de vicdanımı susturamıyorum.
Çok berbat bir şey. Biz ettik siz etmeyin.
