Arkeolojik kazılarda ele geçen buluntuların bir kısmı, içinde karbon elementi bulunan çeşitli organik buluntulardır. Karbon içeren organik buluntularda eser olarak bulunan radyoaktif 14C (radyokarbon) izotopunun yoğunluğu ya da radyoaktivitesi ölçülerek söz konusu buluntular ve bu buluntuların ele geçtiği tabakalar ve kontekstler tarihlenebilir.
abd li kimyager libby nin kendisine nobel kazandıracak olan bu metod, Karbon 14 (veya radyokarbon) tekniği olarak ünlenmiş olan, organik kalıntıların yaşını belirleme metoduydu.
Hâlen arkeologlar, paleontologlar ve paleoantrepologlar 50 bin yıldan daha genç olan organik malzemelerin (kemik, diş, odun kömürü vs) yaşını belirlemek için karbon 14 tekniğine başvuruyorlar.
Yaşayan bir organizma ölür ölmez yeni karbon alımını durdurur. Ölüm anında karbon-12 nin karbon-14 oranı her canlı için aynıdır, fakat karbon-14 bozunur ve yer değiştirmez. Kullanılan örnekteki karbon-12 miktarı sabit kalıyorken yarıömrü 5700 yıl olan karbon-14 bozunur. incelenen örnekteki karbon-12 nin karbon-14 e oranına bakarak ve bu değeri canlı bir organizmanınkiyle kıyaslayarak daha önce yaşamış olan canlıların yaşını oldukça hassas bir şekilde tayin etmek mümkündür.
50-60 bin yıldan daha genç buluntuları tarihlendirmede kullanılan yöntemdir. çünkü bu elementin radyoaktif yarılanması 5-6 bin yıl civarıdır. ha, güvenilir midir? bu soruya cevabım, göreceli seviyede evet olacaktır.
çürütülmüş bir yöntemdir.belirli zaman dilimlerinde işi yaramadığı tespit edilmiştir.afrika'daki yontma bir taşa bu metod uygulandığında eski devirleri göstermiş, ancak amerikalı turistin teki çıkarak o yontmayı kendisinin yaptığını ispatlamıştır.yine de belirli zaman dilimlerinde işe yarar.
