Karayım
sen zaten karasın, deyişinden de karayım
gündüz süzülen gölge kalabalık arasında
gece eksenimde bu yezit çemberinin içinde
günler döne, aylar döne, yıllar yılkılar döne
döndükçe sönen bu gezegende
neredeyim
aradayım
neredeyim
buradayım
suskun ve sanki mutlak kederin dizinde
donmuş mürekkebi çatlatan umudun izindeyim
bana gel, beni tut, okşa dikenlerimi
sen gözlerini kaçırdıkça benden karayım.
Ara sıra dalıp çıktıkça sokaklara
gövdemin kokusundan tanır beni insanlar
uzaklaştıkça unutulmaz, yaklaştıkça dayanılmaz
yüreğin terlediği anlardan kalma
sarıldığım gövdelerin kokusundan
kıyılarda dolaşsam balıklar bilir
marangozlar da bilir yongalar da
çivi de çivilenen de
eriyen kar buğulu toprak
içinde çağıltılarla yaşayan
ölümle hayatı çarpıştıran
herkes bilir.
işte çekildi kalabalık, güneş de gitti
bir su içip dönsem ben de ayrılıklardan
ama doğan öldü, engin dışarda, ayşe ıssız
tütün sararttı bıyıklarımı, dilim ekşi kuzukulağından
beş yıl oldu annemi görmeyen gözlerim de bozuldu
babam ayrılığı anlayacak yaşta tam
vursam göğsüme yumruğu yüreğimi sustursam.
Sokaktayım, köpüren bir ırmaktayım
Beyazlar peşimde
Kaçtıkça kararmaktayım
Kaçtıkça karayım...
