efendim malum bir dönemi yemiş bitirmiş ''karate filmi'' furyası vardı. van damme'lar, bruce lee'ler geldi geçti şimdilere kadar bu furyadan. konu olarak bu filmi izleyenlerin psikolojisini ele alacağız bu başlık altında.
genç civanımız evde oturmuş kuzu kuzu vurdulu-kırdılı filme odaklanır ve birden içinde bir gazlanma * oluşur ve önüne geleni dövebileceğini sanma duyguları depreşir.
film bittikten sonra sokağa fırlayan bu yağız ve haşin delikanlımız yürüyüşü bile değişmiş bir şekilde gözüne kestirdiği şöyle ufak-tefek yerinden birilerini aramaya yönelir.
ve ''perde'' dedikten sonra başlar aklınca kendi filmini çevirmeye . '' yer misin yemez misin'' , ''ver allahım ver coşkuyu'' gibi acayip nidalarla filmin başrol oyuncusu olmayı çabalar.
şimdi dersiniz ''bu nesta marley gene ne saçmalıyor'' diye. ama var efendim böyleleri bu memlekette. misal burda bile ne klavye delikanlıları ve bilimum gaz insanlara denk gelmeye başladım.
neyse. ben bi gidip çay koyayım abi. zaten bu hikayedeki bütün karakterler tamamen canlandırma.
