Çağan ırmak her ne kadar tarzından uzaklaşıp sanat filmi çekmeye çalışsa da, sinematografik görüntüler yakalamaya çabalasa da yine bolca kendisinden esintiler vardı. Bu adam romantizmli dramdan kurtulamıyor, fazla duygusal. *
Toplum içinde görünmeyen yüzlerin, karanlıkta kalmış ruhu yaralıların öyküsüne değinmiş olması sarsmış olsa da son sahnesindeki hüzünle kaplı buruk sevinç çok hoşuma gitti, kırık bi tebessümle izleyivermişim.
Çağan Irmak'ın tüm filmlerini izlemiş birisi olarak söylüyorum kanımca Çağan Irmak'ın en sağlam filmidir. Film izleyene etkisini aşırı derecede hissettirir. Bunalırsın, daralırsın içini bir sıkıntı kaplar. izlediğim en iyi Türk psikolojik filmdir.
--spoiler--
Çok sevdiğim dram tarzı film. Filmin bitmesine aşağı yukarı yarım saat daha var ama ben, buraya yazmak istediklerim kafamı çok meşgul edince yazmak istedim hemen.
Biraz önce egemen karakterinin derya alabora'ya bakıp "bizim kirada evlerimiz var umay hanım o kadar da değilim" diyişi, aslında filmin başından beri durağan fakat bir o kadar çarpıcı hikayesinde benim için "nerede patlayacak bu film?" sorusuna yanıt oldu.
Film dram, film ağır. Ama gerçekten çok çarpıcı, gerçekten çok efektif. Egemen karakterinin annesine yıllardır biriken ve taşan sabrı karşısında ne zamandan beri olduğu belirsiz bir tavrı var. Artık annesine katlanamıyor ve dış dünyada asla gözükmeyen, annesine karşı başka bir kişiliği var. Filmi tanıtan ufak bir yazıda geçtiğine göre paranoyak bir şizofren olarak tanınmlanmış anne karakteri. Egemen karakterinde de bu çarpıcı karakter değişimi görülüyor. Evin içi egemen için tam anlamıyla karanlık. Bir sahnede ışıkları hızlı hızlı açıyordu anne karakteri. Tüm ışıklar sanki bir ruh, cadı filminin içinde bir sahnede gibi, ürpertici ses efektleriyle açıldı, seyirciyi gerdi. o ışıkların açıldığı sahnede öyle bir tat vardı ki, sanki o kapılardan dışarı adım atana dek o ışıklardan sonsuz tane olsa, hepsini de yaksalar o ev, o hayatlar aydınlanamayacak gibiydi. Yönetmen bunu başarmıştı bence. bunu izleyiciye hissettirebilmişti.
Ayrıca derya alabora'ya dışlanmış, fazla sakin, silik, masum tipleri aşık ettirme geleneği var sanırım film camiasında
(bkz: masumiyet)
(bkz: karanlıktakiler)
Yarım saat sonra film bitince...
buraya tam da zamanında yazmaya başlamışım. anne karakterinin hikayesi ortaya çıkmadan önce. anne karakteri hastalıktan dolayı olsa da beni cok sinir eden bi karakter oldu, ısınamamıştım. ama tecavüzün üstüne "türk orospusu" ablalarının yüzünden böyle bir hayata mahkum edildiğini öğrendikten sonra içim cız etti.
Egemen'in annesine hazırladığı, yemek ve kafa bulma araç gereçlerini, öngörülen bir cinnetin hazırlıklı başlangıcı olarak bir "son yemek" tarzında bir şey olacağını düşündüm. ama yanılmışım. bir oğlun, damarlarında gerçek gücü bulduğunda annesine nasıl yardım edebileceğini çok iyi gördüm. yüzümden silemediğim bir gülümseme ile son sahneyi izledim. orrospular diye mahalle kadınlarına bağırdıktan sonra ise o ikisiyle beraber kahkahayı bastım.
--spoiler--
izlenilesi film. Yalnız bir gecede, biraz bira biraz şarap sonrası 10/10 olur.
bana göre filmografisinde yer alan altı filmden sadece mustafa hakkında herşey oluşturmak istediği sinema tarzına en uygun filmdi...aslında sonrasında da yapmak istediği buydu ama birçok sinemaseverin ve eleştirmenin de olumlu eleştirilerle yaklaştığı filminin devamını getirmek yerine ''gişe yapacak film'' sektörüne girmek istedi...nedeni ise çok basit...
siz olsanız gişeden gelecek yüzbinlerce dolara ek olarak gün geçtikçe insanların aklına kazınma şansını ve her yeni filminiz için bir beklenti oluşturmayı mı seçersiniz yoksa daha kurgu aşamasında gurur duymaya başlayacağınız ama bir adım sonrasını kestiremediğiniz sinema yolculuğunuzun nerede sonlanacağını merak ederek günlerinizi geçirmeyi mi?
idealizm'i hayat felsefesi olarak belirlemiş kişiler dışında herkesin cevabı tabii ki para ve kariyer garantisi olacaktır...çağan ırmak'ta doğal olarak bu yolu seçip daha önce televizyona yapmış olduğu dizilerin de yardımıyla yakından tanımış olduğu ''genel türk sinema seyircisi imajına'' uygun sömürü filmleri yaparak sinema kariyerini ve kazancını garantileme yolunu, yani kolay olanı seçmiştir...
tüm bu gerçekleri gözden kaçırmayan biri olarak daha hala neyi eleştiriyorsun o zaman diyenlere cevap kısmına geldi sıra...evet daha önce de belirttiğim gibi yapmak istediği sinema ve piyasa gerçekleriyle yüzleşmek zorunda kalan bir sinemacının bu zor karar aşamasında kolay yolu seçmesini acımasızca eleştirmek çok mantıklı değil..benim tek derdim herkesin bu yolu seçmesi halinde bana göre hala doğmayı başaramamış ''çağdaş türk sineması''nın düşük yapma olasılığıdır...
bu problemi çözebilmenin tek yolu da, çağan ırmak gibi aslında farklı bir sinema yaratabilme umuduyla yola çıkıp bir şekilde geri adım atan popüler sinemacıların kendilerini ispatlamalarından ve banka hesaplarına yüklü bir miktar katkı yaptıktan hemen sonra sırtlarını döndükleri noktaya geri dönmeleri ve kaldıkları yerden eskiye nazaran çok daha güçlü ellerle devam etmeleridir...ancak bu şekilde türk sinemasına katkı yapabilirler ve yapmalılar.
o kadar da zor değil. hele bu kadar sağlam koltuklara oturduktan sonra...
konu güzeldi fakat film yarımdı. filmden geriye kalan meral çetinkayanın o müthiş oyunculuğudur . hadi hadi şimdi ne olacak dedirtmedi, ağlatmadı, güldürmedi, ama işte içerde bi yerde bir burukluk bıraktı. şiddetle tavsiye ediyorum diyemem ama ruh durumunuzun içine sıçmak istiyosanız buyurunuz
Kesinlikle izlediğim en iyi türk filmiydi. Hele son sahneleri müthiştir, insanın dokularına falan işler. ilk sahneler o kadar iyi olmasa bile o son dakikalar her şeyi kurtarıyor, bir açıklık getiriyor.
bachelorette tavsiyesi üzerine hemen izledim ve evet ben de çok beğendim.
ilk demek istediğim şey: meral çetinkaya. muh-te-şem. oyunculuk performansı çağan ırmak sinemasında zaten ilk değinilen şeydir. hep iyi oyunculuklar görürüz ama bu bi başka olmuş. bambaşka olmuş.
karanlıktakiler imgesi-imajı çok iyi. mutsuz hayatlar tipolojisi bu sefer ağdasız anlatılıyor ki çok iyi ediliyor. alt metinler daha derin olabilirdi ama alt metinsiz filmlere bu ara öyle alıştık ki; buna da şükür diyorum.
neticesinde çağan ırmak'ın belki de en iyi filmi. bu yolda giderse bu adam (yolu derinleştirerek) umut var diyorum.
çağan ırmak külliyatının en başarılısı. babam ve oğlum 'un genel kabul görmüş üstün halini(popüler ve başarılı bir sinema örneği) dahi karanlıktakiler'in kendi halinde olması gerektiği gibi olan özgün tavrına değişmem. göz ardı edilmiş, arada kalmış bir yakın dönem filmi. çağan ırmak'ın tribünlere oynamadığı psikolojik faktörlerle zenginleştirilmiş altyapısıyla farklılaşan meral çetinkaya 'nın oynamadığı yardığı bir film karanlıktakiler.oyunculuk dersi falan almak için para vermeye gerek yok. sakince bi soluklanıp izleyin. sonra oyunculuğu takdir edin. öyle yani. meral çetinkaya farkı kesinlikle görülmeye değer!
filme binaen uzun uzadıya yazarım ama gerek yok. bir betimleyiş her şeyi anlatıyor. ''arada kalmışlık''... çıkış yolu bulamamak! buram buram varlığını hissettiren kısır döngüye selam çakıyor film. bu da köküne kadar filmi büyütüyor. üzerine derya alabora ve erdem akakçe 'nin hatırı sayılır oyunculuğuna meral çetinkaya'nın kendisini aşmasını ekleyince özgün bir senaryoyla da yapıt kotarılınca ortaya bu tadından yenmez eser çıkıvermiş.
çağan ırmak'ı her koşulda eleştirmekten geri adım atmam. fakat bu filmi -sadece bu yapıtı- bile boş bir yönetmen olmadığını göstermekte ona karşı sakin davranmama yol açmakta. belki bir karanlıktakiler ayarında bir şey daha yapıverir, kimbilir?
edit: ritmik uyuz ne demişti çağan ırmak hakkında: ağdası fazla derinliği az filmler yapıyor! işte karanlıktakiler tam manasıyla tam tersi. ağdası az, derinliği fazla! budur!
cuk diye oturmuş ve aklımda yer etmiş tabire dair, ritmik uyuz'a teşekkürü borç bilirim.
en çok sonuyla şaşırtan film. filmin son on dakikasına kadar kızdığınız karakter için içiniz parçalanıyor. bir film anacak bu kadar iyi anlatır bir sorunun temelini.
