hangi sene olduğunu hatırlamadığım bir yaz akşamı amcam söylemişti bu türküyü sazıyla beraber. aileme mensup tüm bireyler mırıldanarak eşlik etmişti. etkileyen bir sahneydi, etkiledi. ben de record on modu ile kaydetmişim hafızama, istemeden de olsa..
yaşım 14 ila 16 arasında, terleyen bıyıklarım, sivilce yüklü burnum ve eminönü - kadıköy vapur kornası gibi ses.
kısaca, hayata fasulyeden bağlantı kurduğum vakitler.
- oğlum, hadi git dayından bi paket al gel. yatmamıştır o.
dayım; babamların köyünden 1 km. uzaktaki köyde yaşayan, çevredeki tüm köylerin gece tedarikçisi. mesela gece vakti uzay gemisine yakıt mı lazım? veya radyosyon kıyafeti mi arıyorsun? git, onda muhakkak vardır. o derece.
neyse
+ ben: o gece karanlığında köyden uzaklaşıp, diğer köyün ufuktaki ışıklı siluetine doğru ilerlerken, babama 'hayır karanlıktan korkuyorum' diyemedim..
yol, ileriye doğru adım attıkça uzayan, uzadıkça içime korku dolduran bir ızdıraba dönüştü.
ve farkettim, korkudan titreyen sesimin türküye ne yakıştığını.
lambada titreyen alev üşüyor,
korkudan paçamdan bok düşüyor. .
yok lan şaka. sıçmadım.
sadece korkuma, senden korkmuyorum imajı vermek için. ama bilinçsizce.
karanlıkta yürüyorum, titreyen sesimle türkü söylüyorum. olan oldu artık.
iyi insanlar iyi atlara binip gitmiş buralardan. atları düşünüyorum. aklıma adnan oktar'ın atları geliyor. sergen'in atları. versus kuruyorum. neler kombine edip kafamı meşkul ediyorum neler..
