merchandiser olarak çalıştığım zamanlarda gece geç saatlere kadar mağazalarda beklemek zorundaydım. bayram öncesi işler oldukça yoğun olurdu. zaten çalıştığım firma bayram şekeri alanında baya ünlüydü. herneyse, yine akşam olmuştu bir mağazadan çıkamadan. adana bölge müdürü arabasıyla alıp başka bir mağazaya götürecekti. sonuçta o saatte dolmuş bulmak çok zordur.
adam geldi aldı beni park yerinden. takım elbiseli, kravatlı, süper bir arabaya sahip kısacası ciks bir adamdı bölge müdürü. bilen bilir, mersin 2.çevre yolundan gidiyoruz. arabanın içi karanlık. sigara içiyor musun diye sordu. evet dedim, kendine bir sigara yaktıktan sonra bana uzattı. koyu mavi renkli bir ambalaja sahipti sigara paketi. ulan dedim ne güzel parliament içeceğiz. aldım, yaktım, kafamda düşünceler dolaşıyor bir yandan;
'tabi adamda para gırla, alır parliament reserve. ulan ne güzel tadı var bu sigaranın."
içtikte keyifleniyorum, keyiflendikçe cebimdeki west'e sövüyorum. adam baya hızlı kullanıyor arabayı. bir kaç dakika geçmeden vardık çetinkaya'nın otoparkına. indim vedalaştım bölge müdürü ile. sigara henüz bitmemiş, son 1-2 fırt daha çekeceğim parliament reserve'den.
neyse, çıktım arabadan.. bir kaç adım ötesi aydınlıktı, mağazanın girişi sonuçta. bakayım dedim son kez sigaraya, bir daha ne zaman içebileceğiz ki böyle bir sigarayı?
tabi bakmamla insan psikolojisine sövmem bir oldu. hani çoğu kişinin anlattığı bir şehir efsanesi vardır: 'adamın biri soğuk hava deposunda kilitli kalmış bir kaç saat boyunca ve donarak ölmüş. meğer adamın mahsur kaldığı deponun sıcaklığı normal oda sıcaklığındaymış, sadece adam kendini öyle şartladığı için donarak ölmüş falan..'
aynen öyle. dakikalardır zevkle içtiğim sigara mavi lark çıktı. o gün bugündür insan parapsikolojiye ilgi duyarım, kravatlı bölge müdürlerinden asla sigara almam.
