evrenin oluşum maddesi olduğu söyleniyor.
big bang'den öncesi pek bilinmediği için karanlığın aslında enerjisi olan bir madde olduğu konuşuluyor.
lakin bu durumda ışık nasıl çıkmış veyahut gezegenler hangi alt yapıda oluşmuş biraz havada kalıyor ama bekleyip göreceğiz.
tüm ruhların dinlendiği, sessizliğin her yere hakim olduğu özel bir an.
dolunayın aydınlattığı bir gece yarısı, yaşlı ormandaki ağaçların insanlara söyleyecekleri çok şey vardır.
Hep birşeyleri gizler, bazen gecenin sessizliğinde en yakın dostunuzdur, sizin göz yaşlarınıza şahit olmuştur. Mesela gölge görünmez karanlıkta ama görür gibi olursunuz bazen. Başınızı yastığa koydugunuzda, ışıklar komple kapandıktan sonra içinizede karanlık şeyler çöker, sizi derin yerlere sürükler, sanki uyanmak istediğiniz bir kabusmuş gibi kalkar ve gece lambasını acarsınız. Kovsanızda o düşünceleri, hep o ışıksız gölgelerde bekler onlar karanlıkla birlikte. Karanlık o yüzden kötüdür. Ama belkide yine karanlıktır size görmeniz gerekenleri gösteren ve siz sadece kaciyorsunuzdur.
kaynağın ta kendisidir, bir parçası da daima içimizde var olan. insana korku ve kaygı vermesinin yanında karanlık şefkatlidir, gerçekçidir, onarıcı ve yenileyicidir. sonsuzluğuna akıl sır ermez. gözlerini derinliklerine diktikçe aydınlığa bile dönüşebilir.
var oluştan bu yana "madalyonun diğer yüzü" olarak bilinen, ışığın yoksunluğunun doğurduğu kavram. insanın içinin ışık almadığını düşünürsek ve bireysel iç seslerimizi yani beynimizi karanlıkta bıraktığımızı var sayarsak aslında dünyadaki hiç tükenmeyen karanlığı biz insanlar, birde keşfi zor derin mağaralarda bulabiliriz. insanın en derin kişiliği ve kimi zaman ölene kadar en yakınından bile sakladığı yüzü tam olarak bu olsa gerek.
karanlığı ve aydınlığı yaratan döngü, gezegen olmanın verdiği sorumluluk olan şu eksen dansı. belki ıslığın bulunmasının nedeni budur, deniz fenerleri, meşalenin yani insanın karanlığa duyduğu korkunun ve bilinmezliğe karşı dirençsizliğinin eseri şu an kaliteli bir yaşam sürmemizi sağlayan buluşların yok etmek için güdümlendiği kavram.
gece; sanırım karanlığı iliğine kadar yaşatan tek olgu, her ne kadar sokak ışıkları ve baş ağrıtan elektrikli cihazlara sığınsak da. gece vücutların afrodizyağı, düşüncelerin yoğunlaştığı, metabolizmanın yavaşladığı, bizimse günü devretmek için gelmiş bir bekçi saydığımız zaman dilimi. tamda burada karanlığın etkisini görüyoruz.
fazla karanlıkta kalan insanlarda retina bozulmasına bağlı körlük riski, güneşten beslenemeyen tenin hassasiyetinden doğan hastalıklar ve bunların yan getirileri olabilecek sosyal bozukluklar. velhasıl karanlığın kötüyü sembolize etmesi pekte tesadüf değil.
içinde "karanlık" geçen her cümlenin olumsuzluğu beyne nasıl nakşetirildiyse, dünya ve içindeki canlılara da öyle işlenmiştir. en yırtıcı hayvanlar gece avlanır ve gece yaşayan yada geceyi seven hayvanlar korkutucu sayılır, nihayetinde bu korku film, roman yani insan bilincinin servis ettiği bütün araçlarla topluma işlenir. insanlar, kendilerini dizginlemek için korkacak ve tapacak bir şey bulmakta çok iyidirler ve karanlık yaşamın başladığı günden beri avcının en iyi kamuflajı, doğanın çocuklarının ilk korkusu olmuştur.
aydınlığın zıddı ya da tamamlayıcısı değil, yabancısıdır.
aydınlığı izleyen ve ya takip eden değil, durağanlığıyla aydınlığın dahi içine sızdırandır.
kaybolan, histerik, kurtulma çabalarından yorgun insanın kıyıya vurduğunda, ilk kez kendiyle tanıştığı yerdir.
yıldızların parlamak için mecbur olduğu ama, görünmek için yıldızlara gerek duymayandır.
karanlık, ışığın kendini yeniden yorumlayarak yoğunlaştırmasının belki de ikizidir. soluk yüzlü ve hınzır olanı.
kim bilir..
