karanlık,
soğuk,
alabildiğine genis,
ama simdi
issız
göstermelik ana caddenin
kıyısında
yürümedeyken,
sevmedeyken yağmuru,
kara bıyıklı, kusku bakıslı
erzincanlı
bekçiyi
bazen bir
kara kedi
ya da bir sokak itini,
alnının terini,
yorulmus bedenini
tasırken,
sabırla,
kosar adım kendini,
parasızlık,
kaygı,
her çesit düsünceyi,
hep görürsün,
hep anlarsın,
bütün bunlar ne,
bütün bunlar ne.
sonunda gece biter,
her yer aydınlanır,
yine umut pesinden
kosturur insanları.
yalnızlık meydanında
arkadas konusmalar,
salepçiler, kokoreççiler,
hiç üsümez bu insanlar
senle konusan,
sonra kosusan,
selam vermeden giden,
en güzeli yazdır, bahardır,
ve gündüzdür diyen,
üsüyen
ve düsünen
bulasıkçı bir kadın,
onlaar hep söylerler:
"ne yapalım, ekmek parası."
yasamanın karsısında
hiç durmayan zaman
ve insanları costuran
kırmızı ısıkları,
hep görürsün bunları,
hep anlarsın,
bütün bunlar ne,
bütün bunlar ne.
