ellerim ceplerimde. radyomun pili bitmiş bir vaziyette o karanlık fakat bir o kadarda ay ışığının verdiği ışık yüzüme ve o karanlık sokaklara vuruyordu. radyom gibi benimde pilim bitmişti. hava karanlıktı benim içim ise kapkaranlık. yürüyordum sadece ayaklarım kopana kadar yürümek istedim. radyomun pili bitince dönerim dediğim evimden çok uzaktaydım yürüyordum bir başıma. o soğukta ıssız sokaklarda benden başka hiç bir canlı bile gözükmüyordu. karanlık içimi daha da soğuttu. açık dükkan arıyordum radyoma pil almak için. tekrar eve dönmek için. ayaklarım yürümekten kopmaması için. yürüdüm sadece yürüdüm. ben yürüdükçe ay beni takip etti. git dedi evine ne işin var sokaklarda der gibi yüzüme bir gülüyor bir de suratını asmış gibi bakıyordu ay bana. inat ettim onu bulana kadar yürüyecektim nerde olduğunu biliyordum. o ile kadar yürüyecektim. ay ile dalga geçme sırası bende idi. birazdan senin işin bitecek kendini güneşe teslim ediceksin dedim. o karanlık geceden kurtulucam dedim. ay ise bana cevabını hazırlamış gibi vermeye başladı. 12 saat sonra görüşücez ben gidicem ama sen değişmeyeceksin demeye başladı. seni yine görücem o karanlık sokak ve dehlizlerde diye. yine öyle olacaksın dedi. yine unutmaya çalışacak ama unutamıcaksın. karşılıklı gülüştük. karanlık gecede çoktan kendimi kaybetmiştim. açık bir dükkan belki hem içimi ısıtır hem radyoma pil bulur diye yürüdüm. saate bakmadım. ay iyice devrilmeye başlamış artık suratı gözükmüyordu. sadece son olarak karanlık sokakları aydınlatmaya çalışıyordu. ezan okundumu okunmadımı diye düşünmeye başladım. yaşlı amcalar gördüm o karanlıkta seçemedim önce yaşlı olduklarını. sordum nerede açık bir yer bulabilirim diye. korktular benden. serseri it kopuk sandılar belki de. cevap bile vermeden uzaklaşmaya çalıştılar. ben ise herşeyi düşünmeyi bırakıp eve gitmek istiyordum. o beni sopuk duvarların karşıladığı. kapıyı kendimin açacağı ve ayaklarımın altında dolaşan ufak bir çocuğumun olmadığı soğuk eve gitmek istediği geldi içimden. birisi karşılamayacağını bile bile pencereye baktım. nasılsa süpriz yapıpta gelcek değil ya diye kapıya kadar geldim. kapıyı açtım o karanlık duvarlara kafamı salladıktan sonra içimi ısıtacak birşeyler yaptım. üşüyorum ama artık bedeni olarak çay ile ısıtmıştım. ruhi olarak üşüyordum. ne battaniye ne yorgan ne çay hiç birisi o ruhi üşümeyi sağlamayacaktı. karanlık duvarlar açılmaya başlayana kadar baktım. daldım. son olarak balkona çıkarak az bir parçası kalan ay a seslendim bu akşamda sen kazandın karanlık geceleri yine sen kazandın dedim. ben her zaman kazanıcam diye bir şeyler mırıldanır gibi oldu. belki bir gün diye belki bir gün o içimdeki karanlık aydınlanacak diye el sallayıp gönderdim ay-ı. ay ise devir- teslim törenini yapmaya başlamıştı güneşe. ben ise evimdeki radyodan günaydın diye bir ses arkasından gamzedeyim deva bulmam şarkısı eşliğinde elimde yarım kalmış olan sıcak çay ile bıraktım.
karanlık bir gece yaşanır önemli olan içinizin karanlığı.
