Ne kadar kişisel gelişirsen geliş, iyi yaşarsan yaşa, gayret edersen et öleceksin.
Yani hiç varolmamış olacaksın.
Bütün bu çaban kaybolacak.
Ne gençlikten, ne orta yaşlılıktan, ne yaşlılıktan zevk alamayacaksın.
Çünkü gerçekliğin dibine vuran kişinin zihni uyuşturuculara bağışıklık kazanır.
Gündelik hayatta ne kadar uzaklaşsan da kendinle kaldığında o hiçliği, gereksizliği hissedersin ve çıkış yolun yoktur.
Büyük bir amaç uğruna yaşamak filan da ancak takıntılı yani uyuşturulmuş, hipnotize olmuş zihinlerin avuntusudur.
Bu avuntu insanlığı kurtardığı için övülür, "büyük anlam" kazanır, tıpkı tanrının var olması gibi mutlak gerçek kabul edilir.
Hayatta bazı gerçekler vardır. işler her zaman planlandığı gibi gitmeyebilir. Hayat daima adil değildir. Acı hayatın parçasıdır. insanlar hep sevecen ve sadık değillerdir. Ama en önemli gerçek, her şey değişir ve sona erer. işte bu yüzden sürekli bir şey yoktur. Hep karamsarlık yoktur, hep polyanna da olamazsınız. Keder de vardır, neşe de.
Aslında buna karamsar da denilemez.Çünkü insan olabilecekleri tahmin eder.Karamsarlıksa saçma sapan ihtimallerden nem kapmaktır.Ama gerçekçi insan bilir ki her saadetin sonu acıdır , her ilişkinin sonu ayrılıktır , tüm güzel şeyler yerini kötülüklere bırakacaktır.
karamsarlık realist zihnin bir sonucudur. gerçek hayatta mutlu olmak hayalperest olmaktır. Ancak gerçekleri görebilen bir insan eninde sonunda hayatın her zerresinden oluk oluk mutsuzluk aktığını görecektir.
