bu sene yaşamayı en çok istediğim şey. tekim aqim evde ısınmak zor, yorgan ağır, gece karanlık, içim kendim gibi büzüşük olacağı mevsim... kesinlikle istemiyorum!
Asma bahçelerde hurma rakıları yok
Ne bir çiçek taraçalarda
Ne bir yudum su
--Uydu fotoğraflarında ağlayan insanlar görülür mü?
Yanık kokuları köreltmiş burunlarını
Dilleri kurumuş mart kedilerinin.
Şafakla gelen ölüm kuşları
Bırakıyor toprağa tohumlarını.
--Radarlar görür mü yanan badem ağaçlarını?
Can Yücel alkolle yüreğini bombalar her gece
Güler yoksa sütsüz kalır şiir yavruları.
Binlerce kez yakılan kentler
Her kuşakta örselenen kişilikler
Yıkılmamayı öğrenirler bir gün.
Bombalar altında da gelir bahar
Kara yağmurun çiçekleri de kara açar..
edit: böylelikle güneş fetişisti "deniz kum güneş cıstak müzik" adamcıkları ve solaryum zencilerinin sonu gelecek, platin saçlı tikky karılar evlerinden dışarı çıkamayacaktır. ama lanet olası ortadoğu'da yaşadığımız için daha çok beklememiz gerekecek. bu yüzden kara kıştan umudu keselim, nükleer kışa yönelelim!
