kış mevsimi de geldi çattı artık diye düşünürken hep aklıma karlı akşamlar gelir. pencere kenarında,sıcak odamda geçen arabaların farlarında, cadde lambalarında renk bulan kar tanelerinin düşüşünü seyretmek inanılmaz bir keyiftir. bakarken dalar giderim uzaklara. herbirinin yerde bir birine tutunarak erimemek için birleşmelerini düşünürüm. bir süre yerde tutmalarını beklerim hemen o düz beyazlığı bozmak istemem. başkalarınada bozdurmam. ağaçlar karla ayrı bir güzeldir. bol bol fotolarını çekerim. belli bir süre sonra artık vakit gelmiştir. düz beyazlık bozulacaktır elbet nereye kadar engel olabilirsin ki. inilir aşağıya çocuklarla oynanır kar topları. yapılır kardanadamlar. bir tanesi annesine seslenir havuuuuççç diye. diğeri taş bulup gözlerini yapma derdindedir. apartman girişine yapılan devasa kardanadamda yapılmıştır ve artık ne yapsak nasıl yararlanak karın nimetlerinden diye düşünülür. çocukların içinden birkaç tanesi baş başa vermiş bir şey konuşuyorlardı. sonra aramızdan sessizce, bir suçlu edasıyla ayrıldılar.merak ettim ne yapacaklar diye. çaktırmadan takip ettim. ne göreyim. çişini yapıyor bir tanesi ulu orta. sonra hep beraber yeri işaret edip gülüyorlar. sıcak gelen idrarla eriyen kar neye uğradığını şaşırmıştı.
bu kadar mıydı ömrü?
beyazlığı buraya kadar mıydı?
biraz önce severek oynadığın o şeye şimdi bunu mu yapıyorsun?
